Mijn buren weten toch ook waar ik woon?

A London fashion photographer frolics with young models,
then meets the mysterious Vanessa Redgrave.
He takes a photo in a park.
Back in his darkroom as he enlarges it,
he sees a suggestion of something in the photo
he never noticed while taking it.
Has a crime occurred?
He finds that he may have discovered a mystery,
one that insists on involving him.

Plot Summary for Blowup (1966)

Ik haal het overal vandaan.
Films, boeken, krantenartikelen, foto's.
De hoeveelheid stapelt zich op.
Ondertussen probeer ik overzicht te krijgen op de Flickr.
Ik heb het 365 dagen project ontdekt.
In deze groep maakt iedere deelnemer dagelijks, een jaar lang, een foto van zichzelf.
Op deze manier brengen zij de veranderingen in hun leven, de fases, de momenten van crisis en geluk, de keerpunten, in beeld.
Iedereen is zo echt en eerlijk mogelijk.
Niemand heeft een geschiedenis.
Iedereen bestaat op het moment van uploaden.
Ieder upload is een geboorte.

De 365 dagen groep bestaat uit verschillende kleinere groepen.
Dit zijn supportgroepen.
Ze geven comentaar op elkaars foto en zeggen aardige dingen.
Er ontstaat een band.
Zo wilde Kendra al na twee dagen huggen, terwijl ik niet eens meedoe aan het 365 dagen project.
Dit heb ik direkt afgewezen.

Ook 's avonds neem ik het fototoestel mee, tijdens wandelingen met Jules.
Ik loop anders door de buurt dan voorheen.
Ik zie meer. Dat weet ik zeker.
Ook hou ik meer van Jules, sinds ik haar foto's online heb gezet.
Ik begrijp nog niet precies hoe dat kan, maar zo is het.

De reakties in de omgeving wisselen.
Sommigen wijzen het openbare af.
Jij durft, zeggen ze, lekker belangrijk.
Ze willen niet op de foto en willen ook niet dat ik over ze schrijf.
Ze hebben een vreemd idee over het publiek, the audience.
"Je laat toch niet zien waar je woont."
"Waarom niet? Mijn buren weten toch ook waar ik woon?"
"Dat is anders."
"Waarom wil jij niet op de foto dan. Ben jij dan zo belangrijk?"
"Nee."
"Ik zie het verschil niet tussen jou en mijn buurman."
"Oh?"
"Echt niet."
"Misschien zit jij wel met een enorme creep te communiceren."
"Dat weet je nooit."
"Wie wil dat nou weten?"
"Ik zit op meer dan honderd bezoekers per dag."
"Je hebt een teller?"
"Dat zijn over de drieduizend per maand ja."
"Nee, jij doet er toe! Die honderd zijn honderd keer dezelfde. Jezus, een teller.""

Anderen vragen zich af hoe dit moet aflopen?
Zij maken zich zorgen.
Zij denken dat ik iets doe waar ik later spijt van krijg.
Dingen ga zeggen die ik anders nooit zou zeggen.
Dingen waar je aan vast komt te zitten, die altijd bij je blijven.
Zo openbaar.
Je staat toch een beetje met je onderbroek midden in een plantsoen.

Piet knipt krantenknipsels uit over de revolutie.
Overal onstaan kleine stapeltjes.
Ik kan alleen de foto's uploaden vanaf zijn PC.
Er kunnen sinds gisteren geen Quicktime filmpjes meer bekeken worden.
Iets met de instellingen.
Vannacht gedroomd dat er water uit de boxen kwam, aan de zijkant, en er was iets met rook.
Lees al dagen geen kranten.
Het nieuwe kabinet is er.
Wij zouden technische ondersteuning kunnen gebruiken.

Op de Flickr leer je niet alleen de ander maar ook jezelf kennen.
Een foto maken van je zelf is een confrontatie.
En een manier van communiceren tegelijk.
(Al was het maar met jezelf.)
Zo is internet, van alles tegelijk.
Persoonlijk en anoniem.
Het brengt bij elkaar en schept afstand.
Het informeert en verstrooit.
Er worden moorden op beraamd in geheimschrift en men vraagt elkaar digitaal ten huwelijk.
Het is niet meer of, maar en.
(Eigenlijk is Internet niks, zolang je zelf niets doet.
Open deur, maar daar komt het altijd op neer.)

Ik moet werken aan mijn contacten.
Sommigen hebben meer dan duizend contacten.
Ik heb er acht.
Er moet eerst altijd een soort van symphatie zijn.
Je maakt een opmerking bij een ander.
Je kiest een foto als favoriet.
Je ziet iets, wordt geraakt door een kleur.
Een dag later kiest die persoon een foto uit jouw verzameling.
Boven de foto komt een roze ster te staan.
Er is kontakt.
Je kan ook een mailbericht sturen.
Dit leest niemand.

Lijstje tot nu toe.
Het script gaat heten: Flickradio 1.
(Het moet kans krijgen te groeien.)
Het script bestaat uit:

Dialogen.
Beschrijvingen van foto's.
Muziek.
Dagboekfragmenten.
Telefoongesprekken.
De CI van een fotograaf.
Achtergrond geluiden.

Aan een plot wordt gewerkt.
(Waar de achtergrond geluiden uit moeten bestaan weet ik nog niet.
Ik hoor tot nu toe alleen maar stemmen.)
Genre: Gedramatiseerde autobio. Persoonlijk dus. "Van binnenuit."