Ik kom hier om te schuilen.

Zit in de openbare bibliotheek, eerste verdieping.
Was opweg naar huis toen het begon te regenen.
Iedereen kan hier vrij naar binnen lopen.
Je hebt geen pasje nodig.
Naast de ingang staan twee portiers in uniform.
De vrouwen achter de balie dragen allemaal hetzelfde.
Zwart met grijs en een rood detail.
Ik loop langs de computers, maar ze zijn bezet.
Een man staat op.
De stoel is nog warm.
(Ik moet de muis verplaatsen.
Die lag links van het toetsenbord.)

Ben in Den Haag geweest bij Marco Raaphorst.
Ik wilde zijn computer zien.
Het programma waarmee hij Flick Radio gaat monteren.
Zag er imponerend uit.
Navertellen wordt lastig.
Alles is mogelijk op zijn Sony laptop, laat ik het zo zeggen.
Het is beangstigend en inspirerend tegelijk.
Je moet duidelijk weten wat je wilt, anders verdwaal je in het bos der muzikale mogelijkheden.
Klopt, zegt Marco.

Zoals je foto's kunt shoppen en bewerken, zo kan hij geluiden en stemmen shoppen.
Soundshopping.
Hij vertraagt en versnelt. Ja zelfs toonhoogtes zijn manipuleerbaar.
Filters. Metertjes. Knoppen.

We gaan Flick Radio zo maken dat het beelden oproept, daar komt het op neer.
De soundtrack van een mooie film.

Nog veel meer besproken.

Terwijl ik dit schrijf, zit een vrouw in mijn rechterooghoek.
Beneden, op de begane grond.
Ze draagt een witte bloes en een korte rok en zit op een grote rode stoel.
Ze leest.
Haar schoenen liggen naast haar tas.
Blote voeten op een poef.
(Het zou kunnen zijn dat zij in slaap is gevallen.
Het is alweer even geleden dat zij een bladzijde omsloeg.)

Naast mij staat een man op en een andere man neemt plaats.
Hij draagt een blauw trainingspak.
De computers zijn razend snel. De verbinding is goed.
Een vrouw met een vest tikt aan een stuk door.
Haar ogen gaan van het beeldscherm, naar het toetsenbord, en weer terug.

Waar je kijkt: boeken, tijdschriften, computers.

Dit is een openbare huiskamer waar beschaving heerst.
Of in ieder geval: concentratie.
Niemand misdraagt zich.
Er wordt weinig gesproken.
De meeste gesprekken zijn functioneel.
Waar staat wat? Hoe zit dat?
Wat je hoort is het gezoem van de roltrappen.
Stemmen bij de servicebalie.
Ding dang dong. De lift.
Heel zacht.

Achter ieder ontwerp schuilt een idee, hier.
Er is nagedacht over de gepimpte atomen in de lucht, de emotie der dingen.
Sfeer, licht, luchtvochtigheid, akoestiek.
Kleur: wit, veel wit, houten vloeren.
Ventilatieputjes.

Je kan net niet zien wat de man met het trainsingspak aan het doen is.
Zoekt hij iets op?
Kijkt hij naar Youtube of koopt hij een huis?
Plotseling legt hij zijn gezicht in zijn handen.
Hij heeft iets gezien wat hij niet had willen zien.
Nu is zijn scherm wit.
Hij staat niet op.

Volgens mij is het weer droog.
Naar huis.

(Marco ontdekte vanmiddag dat Lobke werkelijk tot aktie is overgegaan. Naast een Twitter account, post zij het ene na de andere bericht op haar kakelverse weblog.)