Sta je daar.

Het geluid van een fototoestel dat inzoomt, hoe klinkt dat?
Zo.
Je gaat heel dicht bij een spiegel staan en blijft drukken op de zoomknop.
Het toestel krijgt een onmogelijke opdracht binnen want er valt niets om in te zoomen.
(Je bent er al.)
Het toestel denkt niet na en blijft zich uit de naad werken, het beeld blijft vaag.
Het zoeken naar de juiste focus duurt.
Stopt.
En begint opnieuw.
Een mini fotodrama.
Misschien niet goed voor de gezondheid van het toestel, maar precies goed voor Flick Radio.
Het overspannen geratel van de lens doet denken aan een oude matrix printer, schrijft Nieuwe Collega Habaneros.
Klopt.
Alsof er woorden worden geprint, die nooit geschreven zijn.

Dit geluid wilde ik al weken vastleggen, maar je doet het niet zo snel.
Het lijkt zo onzinnig.
Sta je daar.

Als je naar Flick Radio luistert heb je zo nu en dan het idee dat je met je hoofd midden in een computer zit.
Alle personages zijn met elkaar verbonden door de techniek en toch is iedereen in wezen alleen.
Altijd weer alleen, met de computer.

Dat een computer geluid maakt is bekend, maar wat gebeurt er als je de microfoon er bij wijze van spreken inpropt en de levelknop van je recorder helemaal opendraait?
Geknars, gepiep en geruis.
Wonderlijk.
Het lijkt wel of ie ademt.

Na mijn avonturen voor de spiegel en in de computer, trok ik met de microfoon verder door het huis.
Op zoek naar nog meer elektronische geluiden.
Het fototoestel liet ik even in de badkamer.

Ik kwam uit in de keuken, bij de koelkast, de afzuigkap en uiteindelijk zat ik in het verwarmingshok, waar weer een heel andere atmosfeer hing.
Allemaal heel computerachtig en waarschijnlijk hoogst bruikbaar in de montage.