Toen ik het de eerste keer las begreep ik er niets van.

Je zei dat je vanaf je vroegste jeugd, in je allerdiepste innerlijk, het gevoel had bestemd te zijn voor iets vreemds en buitengewoons. Iets wonderbaarlijks en vreselijks misschien, dat je vroeger of later moest overkomen, iets dat je met onwrikbare zekerheid voorvoelde en dat je misschien verpletteren zou. Het was niet iets wat je moest doen, moest bereiken in de wereld, iets waar je bewondering mee zou oogsten. Nee, het was iets waarop je moest wachten, je moest het tegenkomen, je moest er oog in oog mee komen te staan, iets wat je opeens ziet uitbreken in je leven.

Even een stukje Henry James.
Komt uit de novelle Het, the beast in the jungle.
Moest er aan denken.
Over scripts gesproken.
Goed script.
Het gaat over een man een vrouw.
Ze hebben elkaar ooit ontmoet, maar de man is het vergeten. En nu komen ze elkaar weer tegen. De vrouw heeft onthouden wat de man haar vertelde, toen, ooit. Iets zou zijn leven volledig op de kop zetten.
Maar het gebeurt niet. Is niet gebeurd. Zal nooit gebeuren.
Dan, aangekomen aan het eind van zijn leven, ontdekt hij dat juist dit wachten op Het, Het zelf was.
Beetje filosofisch, een nadenkertje, ik weet het, maar zo is het.
Ben in een beschouwelijke bui.
Eigenlijk al dagen.

Het verhaal Het, the beast in the jungle van James is een klassieker uit 1903.
Toen ik het de eerste keer las begreep ik er niets van.
Ik was zestien.
En toch zei het me iets.
Ik begreep dat ik het later zou begrijpen.
Dat heb je soms.
Nu ben ik tweeenveertig en volgens mij begin ik Het te begrijpen.
Moest er aan denken vanwege het nieuwe verhaal.
Dit verhaal. Deze zoektocht. Dit script.
Alles op de kop.

Op de flickr raak ik gefascineerd door de zelfportretten.
Veel mensen fotogrageren zichzelf in een spiegel.
Of in een broodrooster, of in een autoruit.
Of ze strekken de arm en richten de camera, hoopvol, in de goede richting.
Zo kwam ik vandaag een vrouw tegen die zichzelf iedere dag fotografeert.
Zo lijkt het.
Trisha.
Ze zit in bad, ligt op haar bed, kijkt dromerig in de lens, of verdrietig, of blij.
De camera is haar spiegel, een obsessie.
Waarom zou ze dit doen?
Is het een onderzoek? Maar naar wat? Een bewijs? Voor wie?
De Portugees schreef laatst: Nice to see the face behind the pictures.
Ik had ook een zelfportet geplaatst.
Maar wat is het verhaal van een zelfportet? Wat verwacht je te zien? Waar hoop je op? Kan een zelfportret ook mislukken? Is het een beproeving?
Of maakt juist de afwezigheid van verhaal het zo intrigerend om naar te kijken.
Het verhaal van een bevroren gezichtsuitdrukking laat zich niet makkelijk vertellen.
Hoe heet die man ook alweer, een schilder, die doet het ook.
Schildert alleen zichzelf.
Al jaren.
Philip Akkerman.
Dat zijn geen foto's, maar toch.

Met eindredacteur Monique Mourits overlegd of dit weblog nu wel of niet op de voorpagina van de rvu website geplaatst moet worden.
Dit zou misschien meer bezoekers opleveren en meer bezoekers betekent wellicht meer reakties.
Maar zal het script daar beter van worden?
We zijn er nog niet uit.

(Heb grootse plannen met het CI.)