Een engelsman van zevenendertig maakt lange reizen.
Hij ziet olifanten, tijgers en vlinders zo groot.
Hij fotografeert alles wat hij ziet.
Het vliegtuig, de bergen, klein en donzig, een scherpe kustlijn.
Vanaf dat moment alleen nog maar safari's.
Apen en watervallen.

Eenmaal thuis zet hij alle foto's op zijn internetalbum.
Niemand reageert op zijn avonturen.
Het aantal contacten groeit niet.
Dan is het een tijdje stil.
Er verschijnen geen nieuwe foto's.

Op een dag plaatst hij een foto van zijn uitzicht.
En nog een.
Gevolgd door zijn interieur, zijn voordeur, zijn hond.
Een jonge golder retriever.

De laatste tijd, gestimuleerd door een nieuwe lenzenset, is hij gefascineerd door kleine objecten zoals glasscherven, kleerhaken en punaises. Maar ook maakt hij close-ups van zijn mobiel, gevallen bladeren, sleutels en zonnebrillen.
Het gaat hem om de schaduwpartijen, schrijft hij.
Een foto wordt gemaakt door het licht. En licht betekent schaduw.

Zijn wereld wordt steeds kleiner, maar de reakties op zijn foto's groeien.
Mensen zijn enthousiast over zijn composities.
Ook bewerkt hij zo nu en dan een afbeelding, maar doet dat liever in principe niet.
Zijn voorkeur gaat uit naar naturel, echt.
Soms ontstaat een discussie.
Dan geloven de anderen hem niet.
Zijn schaduwpartijen worden steeds beter.

Ook fotografeert hij zijn lichaam.
Een foto van zijn handpalm schiet eruit.
'Any handreaders out there?' staat erboven.
Ik laat een reaktie achter.
'Amazing landscape and a great idea.'
Thank you Bert, schrijft hij terug.
Er is kontakt.
Vooral het noemen van mijn naam maakt zijn reaktie direkt persoonlijk.

De teksten bij zijn foto's zijn licht van toon. Er zit altijd een kleine relativering in.
Ook geeft hij toe dat veel foto's gemaakt zijn uit pure verveling.
Verveling en fotografie hebben meer met elkaar te maken dan de meesten denken.
Je hebt niets te doen, dus dan ga je kijken.
En zodra je gaat kijken wil je het hebben, wat je ziet.
Klik.
Dat wat je ziet wordt bezit, terwijl dat helemaal niet de bedoeling was.
De verveling krijgt ineens nut.
Eenmaal gezien is altijd gezien.

Ook steeds meer zelfportretten.

Ik ga hem vragen wanneer hij weer op reis gaat.