Revolutie 1

De revolutie is begonnen.
Op straat zie je er nog weinig van.
Of toch?
Het gaat over de media.
Sla de krant open en het staat er: "Internet zet alles op z'n kop."
Als je bij een omroep werkt zijn dit geen saaie tijden.
Ik werk bij een omroep. Maar sta ik op de kop? En is dat erg? Hoe check je dat?

Op internet beschikt iedereen over dezelfde middelen.
Of je nou drie hoog achter woont of op het Mediapark in Hilversum: de muis is de nieuwe afstandsbediening. En nog veel meer. Met de muis in de hand ligt de wereld aan je voeten. Dat zeggen ze. Je kiest zelf, je doet je ding, je kijkt of laat je bekijken, leest en schrijft, zoekt en vindt, wordt gezocht en gevonden.
Of niet...
Hoe dan ook, als je niets doet gebeurt er niets en dat kan je van de televisie niet zeggen.

Het is trouwens niet de eerste keer dat er een revolutie gaande is.
De eerste vond plaats in de jaren negentig. Toen ging het over geld en de beurs. Dat flopte. Men wilde te snel en de middelen ontbraken. Tegenwoordig kunnen we er van uitgaan dat iedereen een breedbandaansluiting heeft en daardoor lijkt de tweede revolutie realistischer, praktischer. Privacy is uit, anonimiteit is in. Wees wie je altijd al had willen zijn. Zet de deur open en communiceer. Go internet.

Ik werk bij de rvu, educatieve omroep. Een omroep met een doel, een missie. Wij willen iets. Er zijn niet veel omroepen die iets willen. De meesten willen de grootste zijn. Dat is logisch. Maar wij zijn anders. Ons motto is: Laat je niets wijsmaken. We hebben ook spotjes op tv. Die duren heel kort. Een massa pratende monden vormen een mond. Je kan nauwelijks verstaan wat er gezegd wordt. Aan het eind verschijnt die ene zin in beeld: Laat je niets wijs maken. De boodschap is duidelijk.

Na dit gezegd te hebben willen we een rol spelen in het verhaal van onze kijkers en luisteraars. Wij willen mensen sterken waar nodig en hen verantwoordelijk laten zijn voor hun eigen leven en de maatschappij waarin zij leven.
Zo staat het in de statuten.
Maar hoe ziet dat er in de praktijk uit? Hoe doe je dat? Alleen of in een groep? Hoe breng je iemand tot inzicht? Tot actie? Doe je dat met een spiegel of met een stok?

En terwijl alles op de kop staat, de omroep waar ik werk iets wil, de informatieberg dagelijks groeit, iedereen op zoek is naar zijn eigen huis op Google Earth, het aantal weblogs ontelbaar is geworden, word ik op pad gestuurd met een bijzondere opdracht. Missie-gerelateerd. De vraag luidt: Hoe krijgen mensen weer grip op het verhaal van hun bestaan?

We gaan er bij deze opdracht vanuit dat het verhaal er al is, maar dat de grip ontbreekt. Grip als keuze. Grip als een soort maakbaar lot.

Ik vraag mij af, stel, als de rvu een persoon zou zijn, betekent de opkomst van internet dan een keerpunt, een verandering, een major life event? Zijn wij zelf de grip op het verhaal van ons bestaan kwijt? Stel dat dit het geval is, dan moet daar direkt iets aan gebeuren.
Een griploos leven is geen leven, zeker niet voor een omroep.
De revolutie mag gaande zijn, met deze weblog heb ik grip.
Of verbeeld ik me dat?