Foto's liegen niet

Why did she give you a camera? Sort of cruel, isn't it?

I wanted a camera.

Why?

I thought it would help me to see.

uit de film Proof.

Piet heeft vannacht gedroomd over een radio-actieve foto.
Eigenlijk was het geen foto, zegt hij, maar een negatief.
Ik vraag wat erop de foto te zien was, maar dat weet hij niet meer.

"Er lag een soort gel overheen.
Ik kon het niet zien.
Maar hij was levensgevaarlijk.
Je mocht er niet naar kijken."

Ik droom een keer per week.
Piet niet. Die droomt iedere nacht.
En hij onthoudt alles.
Zijn dromen wemelen van de details.
Ze gaan over vloeibare gebouwen die meebewegen in de wind, over tropische berglandschappen, pratende bloemen met stampers zo groot als een paardensnuit.
Maar ook over Petra Laseur in een slip. Een groep verdwaalde Chinezen.
Of hij ontmoet Leo Vroman in een onderwaterrestaurant.
De laatste droom, over de gevaarlijke foto, bracht me naar alle droomgroepen op de Flickr.
Hier worden droombeelden verzameld van over de hele wereld.
Ik weet nog niet bij welke groep ik me ga aansluiten.
Waarschijnlijk bij de grootste.

Ik ben mijn scriptfilter aan het bijstellen.
De vraag luidt: "Wat is tot nu toe scriptwaardig en wat niet?"
Vreselijke vraag.
Alles is scriptwaardig.
Het is maar hoe je het noteert en in welke volgorde.
Of zoals de Vlaamse theatergoeroe Dora van der Groen zegt: "Alles is mogelijk op toneel, mits goed uitgevoerd."
Toch, een verhaal is altijd welkom.
Een dodelijke foto is scriptwaardig.
De Amerikaanse Kendra is ook scriptwaardig.
(Zij schreef gisteren over haar vader. Hij verkoopt revolvers in Minnesota en was hoofdsponsor van het plaatselijke honkballteam, waardoor ook zij eraan moest geloven; als enig meisje tussen dertien jongens. Het leverde haar een bijzondere levensles op.)

Ook De Portugees is scriptwaardig.
Eerst wist ik het niet zeker, maar ik ben er uit.
Ik noem hem vanaf nu Pessoa, naar de dichter met zijn vele alterego's.
Pessoa fotografeert Lissabon soms bij nacht en maakt korte films tijdens het autorijden.
Zijn fototoestel is zijn partner.
(Op dit moment is hij bezig met het renoveren van een balkon.)
Daarnaast fotografeert het overwegend planten, met een voorkeur voor de cactus.
Zijn autofilms zijn niet avontuurlijk en toch onwerkelijk.
Er is iets met zijn autoruit, of er zit een speciale functie op zijn toestel, waardoor niets vaststaat en alles beweegt.
Sinds we elkaars contact zijn schrijven we niet meer.
Als antwoord op zijn nachtfoto's plaats ik een foto van een boom.
Groene takken met een donkere achtergrond.
Flitsexperimtent.
Hij maakt deze foto favoriet.
Waarop ik zijn auto-film, beantwoord met mijn auto-film.

Mijn vader mailt mij enkele taalfouten door.
Ik sla letters over, of zet ze op plaatsen waar ze niet horen.
Hij volgt dit werklog op de voet en vraagt zich af of het allemaal waar is wat er staat.
Ik schrijf: "Het is allemaal echt Pap. Foto's liegen niet."
Ook verdwaald hij in de links.
Het is als een bos, schrijft hij.
Zijn wereld wordt groter en groter.

Een foto van David Lynch in de David Lynche groep gezet.

Dat was vanmiddag twee uur.
Nu is het half negen.
De mailbox heeft last van constipatie.
Iemand probeert een vreselijk groot bestand te versturen, maar het past niet door de deur.
Nu zit alles vast.
Het binnenhalen kost uren, waarna de verbinding wordt verbroken.
Een communicatieprop.
Niet scriptwaardig.
Of juist.
Een dodelijke mail.
(Een magneet.)

De grote vraag is natuurlijk, ben ik zelf scriptwaardig?
Hoever moet ik gaan voor ik een personage ben? Klaar voor een verhaal?
Wie doen er allemaal mee?
Mijn nichtje? Haar vriend? Mijn collega's? Mijn ouders?
Misschien zitten ze daar helemaal niet op te wachten.
Of het zal hen een zorg zijn?
Maar waar begint het?
Waar stopt het?
Is it all but a dream?

(muziek.)