Verder alles goed met de krampachtigheid.

Dus je bent een personage.
Meer beschouwend dan vertellend.
(Nog geen verhaal kunnen ontdekken.)
Je zwabbert van links naar rechts,
zoekt hier en daar,
verzamelt, pakt op, gooit weg,
bewaard.

Vandaag probeerde ik een lelijke foto te maken.
Volgens mij is het gelukt.
Het moet bij mij altijd mooi zijn.
Doodmoe word je ervan.
Mooi kan een gevangenis worden.
Mooi licht, mooi kader, mooi uitzicht, mooi scherp, mooi gebouw, mooie kleur.
Mijn moeder heeft het ook.
Ik denk dat het erfelijk is.
(Ook kunnen wij heel onrustig worden van vuile ramen, onopgemaakte bedden en vieze vloeren.)

Dus fotografeerde ik vandaag een koffiebeker tijdens het wachten op de trein.
(Lelijkheid bedenk je niet.)
Jammer dat de mobiel er half op staat.
Dat heeft dan toch weer iets bedachts. Iets moois.
Ik ben er nog niet uit.
Verder alles goed met de krampachtigheid.

(Nu moet alles grappig zijn.
Het begint op te vallen.
Op veel weblogs wordt hard gelachen.
Columnisten doen het ook.
Hoe ernstig ook het onderwerp, nooit de humor uit het oog verliezen.
Altijd weer die knipoog aan het eind.
Humor communiceert beter dan ernst.
Ernst stoot af.)

Denk veel na over het gedoe met de openheid.
Wat laat je van jezelf zien en wat niet?
In je logs.
En op straat.
Wat sta je jezelf toe?
Wat is het noteren waard? En het delen?
Ik kan jaloers zijn op mensen die hun hele ziel en zaligheid op straat gooien.
Schaamteloos, zonder reserves.
Zij hebben niet het idee dat zij zichzelf weggeven of verliezen, maar vinden zichzelf juist, in hun openbaring.
Eerlijkheid is een kwestie van perceptie. En hoe.
Ze koesteren hun geheimen evenzogoed.

Als je schrijft maak je van je leven een verhaal.
Een verhaal dat er anders niet was.
Het zal het leven ondertussen verder een rotzorg zijn.
First or Second.

(Ik ga twee CI's maken.)