De natuur doet niet aan humor.

Het gaat steeds beter met de zelfportretten.
Ik word kritischer.
Zo heb ik ontdekt dat ik maar beter niet kan lachen.
De lach vertekent het gezicht.
De lach maakt het gezicht onherkenbaar en akelig.
Mijn lach ziet eruit alsof ik pijn heb.
Het was me al eerder opgevallen op vakantiefoto's.
Het heeft waarschijnlijk alles te maken met zelfbeeld.
Dat geeft niet.
Zonder zelfbeeld ben je nergens.
Er zijn mensen die zich iedere dag fotograferen en die lachen ook nooit.
Zo stuurde collega Marieke Hermans mij dit.

Heb de laatste tijd meer contact met De Portugees.
Hij heeft een nieuwe webcam en stuurt mij hugs.
Ook veranderde hij zijn pictogram.
Verder nog steeds veel cactussen, vetplanten en rotstuinen.

Mijn zwager Dirk (Vlieland) is zijn volledige collectie aan het publiceren.
Er zitten schitterende reportages tussen.
Van tanks tot ankers. Of het bergen van een potvis.
Afgelopen week spoelde een partij hout aan.
Jutten met de camera in de aanslag.
Nog niet gevraagd waar het vandaan kwam.

Op de Flickr heb ik Rozwithart ontmoet.
Een jonge vrouw van 26.
Zij volgt Flick Radio op de voet, slaat enkel en alleen mijn foto's op onder haar favorieten en attendeert mij op typefouten.
Ook stuurt ze inspirerende links door.
Ik ben haar enige contact.
In het begin fotografeerde zij haar vensterbank.
Iedere dag.
Op de vensterbank stonden narcissen, een hyacint en irissen.
Een week lang heeft ze haar vensterbank gefotografeerd.
De planten werden met de dag groter.
Toen heeft ze alles in de tuin gezet.
Op dit moment is er een andere serie gaande.
Deze serie heet De Gaap.
Titel en voorstelling komen overeen.
Zij staat in de hoek van de badkamer.
Alleen haar gezicht en hals zijn zichtbaar.
De Gaap bestaat uit fases.
Van onderdrukken tot een opengesperde mond.
Iedere dag een stapje verder.
Naast de gaapfoto's plaatst ze bloemfoto's.
Zoals de vensterbankbloemen groeiden, zo zie je op de bloemfoto's twee grote bossen tulpen verwelken.
Rozwithart en ik schrijven uitvoerig over onze foto's.
Naar aanleiding van de Gaap/Tulp serie schreef ik aan haar:

Iedereen doet er altijd alles aan om niet zo op de foto te komen.
Jij doet het tegenovergestelde.
Je ensceneert je eigen gaap, en dat gaat niet zonder lelijkheid.
Als je gaapt spreekt de natuur.
Zoals de natuur spreekt in de verwelkte bos bloemen.
De combinatie gaap/bloem ziet er gek genoeg helemaal niet bedacht uit.
Misschien daardoor.
Eigenlijk toon je in de serie twee natuurlijke bewegingen tegelijk.

Zij moet lachen om mijn anthuriumserie.
Waarop ik liet weten dat de natuur niet aan humor doet.
Al weet ik dat niet zeker.