Zelfs haar photoshops geloof ik.

Eerst verzamelde ik alle teksten.
Weblog teksten. Flickr teksten.
Kleine dialogen die ik gaandeweg het loggen schreef.
Notities op kladblaadjes, enveloppen, kassabonnen.
Mijn uitgangspunt was zo min mogelijk te verzinnen.
En toen ontmoette ik Kendra. Een verhaal ontstond.
Iedere ontmoeting betekent het begin van een lang of kort een verhaal.

Waarom zij? Er zitten 53.500 Kendra's op internet.

Ik wilde alle grote vragen terugbrengen tot het verhaal over de ontmoeting tussen twee personen.
Kendra was anders dan alle anderen. Zij viel op. De eerste keer dat ik haar gezicht zag schrok ik. Een verongelijkte boze blik, recht in de camera. Een bril met een zwart montuur.
Lelijk haar.
De teksten die zij achterliet waren direkt en eerlijk.
Ik ontdekte dat zij de foto's maakte die ik had willen maken toen ik zeventien was.
Zij haat school, heeft last van stemmingen en kan niet wachten tot ze ouder is.
Ze wil kunstenaar worden.
Zij heeft gekozen voor een opleiding medische fotografie. Maar eerst moet ze haar diploma halen.
Een verstandige basis.

Ik vind haar portretten zuiver. Iedere keer weer.
Zelfs haar photoshops geloof ik.
Ze is niet bijzonder mooi, meer doorsnee.
Ze durft zichzelf heel lelijk te tonen, maakt zichzelf veelvuldig belachelijk (relativering) en bezoekt hardrockconcerten.
Als zij zich slecht voelt zet ze het toestel recht voor haar gezicht.
Op momenten dat andere de spiegel mijden, zoomt zij in.
Zij schaamt zich nergens voor.
Vooral dat laatste benijd ik.
Zij vebergt niets, omdat ze niets te verbergen heeft.
Zo lijkt het.

Zij vindt het uitstekend dat ik haar teksten gebruik.
Alsof we samen aan een documentaire hebben gewerkt.
Eigenlijk hebben we samen Flick Radio geschreven.
Alleen zij, zonder dat ze het wist.

Dus toen ben ik gaan schrappen in de grote berg met teksten.
Alles wat niet scriptwaardig was verdween.
Plus ik dacht aan de radio.
(Je hebt radioteksten en leesteksten. Leesteksten zijn meestal mooi voor het oog. Een radiotekst is geen tekst, maar geluid. Een stem.)

Een veel kleinere berg ontstond.
Plus de contouren van een verhaal begonnen zich af te tekenen.
Naast Kendra traden andere personages naar voren.
De Portugees, de Fransman, De Engelsman, mijn moeder.
Piet.
Ikzelf.
Van sommige monologen maakte ik dialogen.
(Indikken, uitvergroten, omkeren, manipuleren, verbinden.)

Zoals je foto's kunt bewerken, nadat ze genomen zijn, zo bewerkte ik de teksten.
Alles voor de verbeelding.
Realiteit werd fictie.
Fictie werd realiteit.

Ik had al vrij snel door dat ik een soort verteller aan het worden was.
Kendra had haar rol. Zij hoefde alleen zichzelf te zijn en te blijven.
Ik documenteerde het leven van een amerikaanse tiener die zich helemaal thuis voelt op internet.
Maar waartoe? Waar ging het verhaal heen? Met welk doel?

Ik besloot de gang van zaken te volgen. Correspondeerde.
Stelde vragen over de toekomst.
Ik koos voor een climax: het moment waarop Bert, de verteller, Kendra uitnodigd hoofdpersoon te worden in een nieuw verhaal.
Daarna hoorde er iets te gebeuren.
Er gebeurde niets.
Zij reageerde vrij lauw.
Dat heb ik uitvergroot.
In het verhaal trekt zij zich terug.
Maar eigenlijk was ik het die me terugtrok.
Het verhaal was rond.
Of in iedergeval klaar voor een vervolg.

Het eindigt met een brief aan haar, waarin ik me afvraag hoe het met haar gaat en wie je eigen verhaal het beste kan vertellen: jij of een ander?
Dat vond ik een belangrijke vraag en rondde het af.
Laatste zin: I'm glad to be your audience.

(We zijn nog op zoek naar een goede, jonge, engelstalige actrice met een authentiek geluid.)