Wat bestaat nog niet?

Tijdens de weblogcursus van Irene Kress en Marco Raaphorst werd gesproken over techniek, motivatie, taggen, ervaring, dashboards, communicatievaardigheden, openheid, privacy, publieksbinding, kwetsbaarheid, delen, impact, participatie, verveling, Amerikanen, interactie, publiek, anonimiteit, handleidingen, pseudoniemen, copyrights en de toekomst.
En toen was het drie uur.
Het was als internet zelf: veel.
En uiteindelijk moet je het allemaal zelf doen.
Ook werden verschillende voorbeelden getoond, met dank aan de beamer, waaronder Flick Radio.
Ik heb vooral benadrukt dat je met een weblog jezelf een enorm voordeel doet.
Je netwerk groeit, je ontmoet nieuwe collega's, loggen verhoogt je produktie omdat je je handelingen documenteert, je wordt je bewust van de stappen die je zet, en je hebt direkt kontakt met je publiek.
Die je bijvoorbeeld tot personage maakt, of ze opzoekt voor een gesprek.

Sommigen zagen op tegen de reakties.
Wat moet je er mee? Of mag je de reaktieknop ook blokkeren?
Anderen wilden weten hoe je een Youtube filmpje plaatst.
Iemand dacht dat er op weblogs alleen geschreven werd, terwijl er ook fotologs en videologs bestaan.
De wanhopige vraag luidt dan: Wat bestaat nog niet?
Antwoord: Jouw weblog.

Ook nog lang met Marco en Irene gepraat over het zogenaamde internet-gen.
Tot vandaag op de mail aan toe.
Hoe kan het dat de een wel iets met internet heeft en de ander niet?
Moet je een bepaalde aanleg hebben om er plezier in te krijgen?
Zou je dat kunnen testen?
Maar op welke vragen moet je dan een antwoord geven?
En iemand die het internet-gen mist, zit niet op internet, en doet dus ook geen test.
Waarom zou hij?

Ik weet ook niet hoe serieus je het moet nemen.
Het gen verhaal.
Het heeft iets noodlottigs.
Zo van: "Als je het internetgen niet hebt, zul je het nooit krijgen ook."
Ik denk niet dat dat waar is.
Omdat ik mensen heb zien veranderen.
Van digibeet tot verslaafd.
Mijn vader bijvoorbeeld.
Vanaf het moment dat hij zijn eigen huis op Google Earth zag, is er iets gebeurd.
Hij is er niet vanaf te slaan en mijn moeder begint te klagen.
"Hij zit maar achter dat ding."
Een heel modern probleem.
(Ik heb het van hem.)

Nog meer vragen.
Waar appelleert Internet aan? Is De Internetmens een nieuw soort type? Kan je hem en haar herkennen op straat? Is ie socialer of juist a-socialer? Toleranter? Intelligenter? Meer geemancipeerd? Minder eenzaam? Bezitten ze bepaalde karaktereigenschappen? Moet je van nature nieuwsgierig zijn? Is een kritsiche houding een plus of een min? Beschouwt dit nieuwe Type de virtuele realiteit als echter, rijker en mooier dan de "echte" werkelijkheid? Is een internetbehoefte het gevolg van een gebrek? Hoe kan je webwise worden, of moet je het al een beetje in je hebben? En hoe haal je het onderste uit de digitale kan?

Irene Kress mailt:
"Internet is een wereld waarin iedereen zich kan bewegen.
Je markt bepalen, benaderen en veroveren zonder het internet was altijd al een kunst/vak/talent apart. Internet gaat over communiceren, maar niet iedereen is even communicatievaardig. Voor een deel kan je dat leren en voor een deel is het de aard van het beestje. Het internet is communiceren zonder lijfelijk aanwezig zijn, of zonder materie in het algemeen. Dat geeft mogelijkheden en beperkingen.
Het gaat om voorstellingsvermogen. Daar doet het een enorm beroep op, omdat het de wereld van de immateriele dingen is. Daarom denk ik ook dat de sufste dingen soms interessant lijken."

Ondertussen is de onderbroekfoto op de Flickr een kijkcijferhit.
Terwijl ik dit schrijf zijn de honderdzeventig views gepasseerd.
In twee dagen.
Dit breekt alle records.
De les die eruit geleerd kan worden is schraal: naakt in de natuur verkoopt.
Sommigen vinden het dubieus en aanstootgevend, anderen willen meer.
(Er hoeft geen onderzoek gedaan te worden naar kijkcijfers en ondergoed op internet.
Het naaktgevoel slijt.
De cijfers kleden mij weer aan.)