Krassen in de loodslab

Beppe / handen


Krassen in de loodslab.

Een artikel voor about:blank

Vrijdagmiddag.
Harde wind.
Enorme luchten.
Jules doet stom.
Lamsvlees.
Ik ben bezig met het artikel voor about:blank en ik zit even helemaal vast.
Doodmoe word ik van mezelf.
Plus ik snak naar een sigaret.
Maar dat gaat niet, want ik ben gestopt.
(Derde dag.)

De uitzenddatum voor Flick Radio is nog niet bepaald.
Het Radio Atelier wil het niet hebben, omdat die geen hoorspelen uitzendt. Past niet binnen de formule.
Ik dacht dat het een grap was toen ik het hoorde.
Zij hebben de ether gereserveerd voor de echte werkelijkheid: de documentaire. Verzinsels komen er niet in.
Maar Flick Radio is helemaal geen verzinsel!
Het is echt.
Vormgegeven, dat wel, maar echt.
Maandag nog maar eens nader informeren.
Hier is sprake van een misverstand.
Rare kerk.

(Maak me soms zorgen over het bereik van dit werklog.
Van RVU Collega's krijgen ik amper reaktie.
Ik maak me daar zorgen om.
Als ik het Mediapark in Hilversum niet eens weet te bereiken, hoe dan de rest van Nederland, Europa, De Wereld, Het Heelal. Ik bedoel, zeg eens wat in die microfoon!)

Het artikel moet dus een artikel worden over de zin en onzin van loggen.
En wat je er allemaal mee kunt doen.
Over eerlijkheid en leugens.
Over persoonlijk durven zijn. (Op een weblog ben je het produkt zelf.)
En over de ongeschreven regels van Het Loggen.

1. Op een weblog wordt niet gelogen en op een werklog al helemaal niet.
Hier is alles echt.
Wat dat betreft is het net een documentaire.

2. Als je een werklog bijhoudt moet je een beetje verliefd zijn op de wereld en op je werk. Je moet van geven houden. Dan werkt de internetmachine het best. Je geeft en deelt. Met dank aan de techniek. Hier wordt gecommuniceerd.
Maar aan droog gorte non teksten hebben we niets. Emoties zijn belangrijk.
Maar emoties op een werklog... zijn moeilijk.
Je kunt het daar beter zakelijk houden.
Dat voorkomt negativiteit.

3. Het moet dus een persoonlijk artikel worden. Lekker om te lezen.
Niet klagen. Geen miskende of ontevreden geluiden. Positief. Wervend.
Humor is aan te bevelen, ernst stoot af.
En er moet na lezing iets blijven hangen, iets belangrijks, of grappigs.
Een zin, een anekdote, een feit, een emotie zou ook mooi zijn, maar welke?
Niet alleen hoe maar ook wat communiceer je?

4. De eerst log die ik plaatste bestond uit dagboekaantekeningen.
Niet bedoeld voor publicatie.
Het is 19 maart 2006 en ik besluit een projectlog bij te houden rond Screened, de geluidswandeling voor twee personen, waarin de luisteraar de hoofdrol speelde.
(Ook een Stifoproduktie.)
Het motto was: Het plot, dat ben jezelf!

Terwijl ik schreef, hield ik de log op slot.
Read-only. Not ready for the internet, zoals dat heet.
Ik vond reakties meer iets voor gevorderde loggers.

5. Op de Screened werklog plaatste ik berichten over opnamesessie en montage-uren, maar ook binnengekomen emails. En roddels.
Dat laatste moet je dus nooit doen, want dat geeft scheve gezichten.
Je kan wel heel eerlijk alles zeggen wat je denkt en voelt.

6. Werkloggen werd een tweede natuur.
Ik had geen voorbeeld.
Ik deed maar wat.
En eigenlijk doe ik dat nog steeds.
Het gaat mij om het schrijven, het noteren, het documenteren van het proces.
Ik deed dit altijd al in schriftjes en documenten, en vanaf maart 2006 in het openbaar.
Dat ik op die manier een nieuw medium onderzoek is eigenlijk puur toeval.

7. Als je niet van schrijven houdt, moet je niet gaan loggen.
Het ziet er niet uit en het slaat ook nergens op. Waarom zou je?
Tenzij je in ernstige nood verkeert.
Dan zijn alle middelen geheiligd.
Message in a bottle.

8. Laatst was ik op mijn oude kamer, in het huis van mijn ouders.
Daar, net onder het kozijn van het raam, kraste ik vroeger teksten in een loden strip. Dakafdekking. De loodslab.
Ik noteerde data, tijdstippen, weersomstandigheden, etc.
Terwijl ik als puber met een scherp voorwerp, een schaar of een spijker, de gegevens kraste in het lood, had ik het idee dat ik dat moment, die dag, bijzonder maakte.
Anders dan alle andere dagen en momenten.
Het stond immers genoteerd.
Groot geheim. Ik zei het tegen niemand. Waarom zou ik?
Mijn eerste dagboek. Ik was dertien.

Dus ik liep naar de kamer van mijn moeder, deed het raam open, keek, en zag
dat sommige teksten nog half leesbaar waren.

27 februari 1978.
Het heeft een beetje gesneeuwd.
De zon schijnt.
Beppe is er.

Een werklog is niets anders dan een loodslab.
Ik kras en leg vast.
Ik communiceer en creeer tegelijk.
(Rara wat ben ik?)

Alleen mijn Beppe leeft niet meer.
Ik fotografeerde haar handen, ooit.
Iedereen kan meekijken en lezen.
Ik zeg, kan.
Want je weet het niet.
En zo hoort het ook.

9. Ik moet geloof ik even informeren hoe lang het artikel mag worden.

Moment.