Kendra: Ik wou dat iemand licht in mijn leven bracht. Wat een verschrikkelijke dag. Ik haat mensen die niet ophouden met praten als ik een toets afleg. Wat een rotdag. Ik wil stoppen met school en gewoon kunstenaar worden.
Kendra: Ik ben vergeten hoe het is om gelukkig te zijn. M’n tag voor vandaag is waanzin. Kendra, de hater van alle onvolwassenen.
Bert: When you look at a picture you never think of the photographer. How he was standing there. How old he was. Whether it was a man or a woman who pressed the button. Whether he or she had time. For a moment you are what you see, always. Unless you point the camera at yourself.
My profile name is Bert Kommerij. I’m 42 years old. I live together with Piet Marsman, my boyfriend. We have a dog: Jules. A three-year-old Irish Terrier with an X factor. I have 844 photos on my account. And more than four thousand views. Since a few days I’ve been in contact with a Portuguese. At least, so he says. I think he works in a botanical garden, because he only photographs plants. With a preference for cacti. He also bakes bread occasionally. He photographs the bread. Or the sky. Many people photograph the sky. There’s always something to see.
Bert: (quoting) The word is stuck in my head. Grip grip grip grip grip. If you repeat it fast enough it becomes a muddle.
Only in my imagination do I have grip.
Girl: So you’re a character.
Bert: (repeats after her) So you’re a character.
Girl: Haven’t been able to discern any story yet.
Bert: Today I tried to take an ugly picture. I think I succeeded.
Girl: You always want it to be beautiful. Beautiful light, beautiful frame, beautiful view, beautiful focus, beautiful building.
Bert: Beautiful colour.
Girl: The same with your mother.
Mother: That’s true.
Bert: So today I photographed a coffee cup while waiting for the train.
Mother: Too bad you see half of your cell phone.
Girl: Yes. That has something contrived about it again. Something beautiful.
Bert: (telephone tap)
Hey Dad.
Yes.
Oh no.
If his children don’t get in touch regularly, he starts to worry.
Everything alright.
Grip.
Of course.
Structure.
No, Piet is already in bed.
I will. Sleep well.
2.
(sound of a vacuum cleaner going over a rug)
The Portuguese: Ik vind je foto’s heel betekenisvol. De kleuren bevallen me. The manier waarop je kijkt. Je hebt een schitterend uitzicht en een mooi huis. Het verbaast me elke keer dat ik je bezoek. Volgens mij hebben we dezelfde manier van kijken. Hoe gaat het met je?
Bert: The Portuguese made me a compliment. Underneath one of my pictures it says he finds them meaningful. It’s a photo of a drawing Piet made five years ago. I stumbled on it and thought, I’ll post it, as it’s a beautiful drawing. Today I saw that the Portuguese posted another thirty photos of cacti on his page. He also photographs his hand against his leg. Or on his knee. While driving. He works at an office.
Man: Wat voor camera gebruik je?
Bert: I wrote him back that I’m addicted to meaning. And always looking for words. (short pause) Haven’t heard anything yet. A Kodak Easyshare.
(typing sounds, voice reads along)
Everyone speaks English here. English gives you the most mileage. The photos do the rest. The language of the image is universal.
3.
Kendra: Waar zal ik beginnen? Ik twijfel er zeer aan dat iemand dit daadwerkelijk zal lezen. Maar goed. Ten eerste, ik ben ziek, dus als dit niet helemaal helder klinkt, het spijt me.
Bert: Above a photo of a sunset I write: sunset. While others write above a photo of a setting sun: I’ve never been so sad. What do you prefer to read: Sunset or sadness?
Girl: But if you see it’s a sunset, you don’t need to read on top of that: sunset.
Kendra: Heb je ooit het gevoel dat je oog iets in de toekomst ziet maar het onscherp is? Je weet niet of het al werkelijkheid is of slechts een droom. Ik vind dat het meest frustrerende proces, om te wachten op het juiste moment dat alles ‘op z’n plaats valt’. Ik bedoel ja, ik vind het fijn om een tiener te zijn, maar ik zou het zeker niet erg vinden om NU METEEN volwassen te worden. Maar dat is een van die dromen die je ziet, onscherp, omdat je de ‘juiste’ stukjes nog niet hebt om het werkend en echt te maken.
Bert: Today I wanted to start a group, when I discovered it already existed. The fiction group. I immediately signed up. It was a Frenchmen who started the fiction groupe. Now it consists of two people: he and I. In his photo album there are about two hundred photos. A lot of self-portraits in car windows and windowpanes. A few travel photos, and something else… He often photographs the same view, recording the date and the time.
Girl: Nothing else?
Bert: No. I think it’s his view.
Girl: What do you see?
Bert: A field and the fringe of a wood, and on the right side of the picture hangs a heavy bough. Full of large green leaves in summer. The last one bare. A bit like the man in that movie who photographs the crossing outside his tobacco shop every day at the same time.
Girl: Smoke.
Bert: Ah, Smoke. The Frenchman is a professor and a poet.
Girl: Un poet.
Bert: Aha. Un poet. That’s as far as I’ve gotten.
Girl: Yeah-yeah…
4.
Girl: You surf from moment to moment. You scatter your photos around. New York! Catch! You select your favourites and let yourself be selected. Your eye falls on an image of a man on a horse.
Bert: Cyprus!
Girl: That’s right. This photo takes you to Cyprus, where you once celebrated your birthday.
Bert: Would that hotel still be there?
Girl: The hotel leads you to a zoo. You think of your dog. You join the Irish Terriers group.
Bert: Scotland? Never been.
Girl: But what a beautiful tree.
Bert: Lonely Trees?
Girl: You discover that some people photograph the same tree, the same building, the same bridge. You get lost. Never knew that other people were familiar with the images from your (formerly) highly personal memory. You dissolve.
5.
Bert: A 37-year-old Englishman travels to distant places. He sees elephants, tigers and butterflies this big. He photographs everything he sees. The airplane, the mountains, small and downy, a sharp coastline. From that moment on, nothing but safaris.
Girl: Monkeys and waterfalls.
Bert: Back home, he posts all the photos in his album. No one responds to his adventures. The number of contacts doesn’t grow. Then it’s quiet for a while.
Girl: No new photos appear.
Bert: One day he posts a photo of his view. And another one. Followed by his interior, his front door, his dog. A young golden retriever. Lately, inspired by a new set of lenses, he’s become fascinated by small objects such as pieces of broken glass, clothespins and thumbtacks. But he also takes close-ups of his cell phone, fallen leaves, keys and sunglasses.
Man: What I’m interested in are the shadows.
Bert: He writes.
Man: A photo gets made by means of the light. And light means shadow.
Girl: His world is getting smaller and smaller, but reactions to his photos increase.
Bert: People are enthusiastic about his compositions.
Girl: Occasionally he also doctors a picture, but in principle he prefers not to.
Bert: He has a preference for natural. Sometimes a discussion develops. Then the others don’t believe him.
Girl: His shadows are getting better and better.
Bert: True. He also photographs his body. A photo of the palm of his hand stands out. 'Any handreaders out there?' the caption reads.
Man: Zijn er ook handlezers aanwezig?
Bert: I leave a reaction. ‘Waanzinnig landschap en een geweldig idee.’
Man: Bedankt, Bert. Graag gedaan.
Girl: Graag gedaan.
Bert: There is contact. The mention of my name in particular makes his reaction very personal. (short pause) He’s also making more and more self-portraits. I’m going to ask him when he’s going abroad again. (short pause)
Girl: He doesn’t respond.
6. (music)
7.
Bert: A lot of people photograph themselves in a mirror. Or in a toaster, or in a car window. Or they stretch out their arm and aim the camera, hopefully, in the right direction. I know a girl like that who photographs herself every day. She’s in the 365 days group. Her name is Kendra.
Kendra: Hé, Bert.
Bert: Hé, Kendra.
Girl: She sits in the tub, lies on her bed, gazes dreamily into the lens, is sad or happy. The camera is her mirror. The camera is her company.
Bert: Gaat het goed met je?
Kendra: (as if she’s talking to someone else) Ik weet het niet. Verkeerde vraag. Hahaha.
Girl: Sorry. Het spijt me.
Bert: Is it an inquiry? But into what? A body of evidence? For whom? The Portuguese recently wrote:
Man: Leuk om het gezicht achter de foto’s te zien.
Bert: I’d also posted a self-portrait. I tagged myself with words like: Mannelijk 42 Amsterdam Stem Schrijver Radiodrama Fotograaf Amateur Homo.
8.
Girl: With a tag you add a word to a photo. By means of this word the photo can be found. You always have to assume your photo will be looked for. A photo can be looked for for various reasons. So don’t give the photo one name, but several. One name is enough for a person, not for a photo. You dress the photo with words, as it were, and send it out into the street. With a tag you give a photo a future.
9.
Bert: I have a beard and long black hair. I wear cowboy boots and flapping shirts. But the computer isn’t able to cope. Sometimes I’m stuck above a building and can’t descend anymore. Then something is stuck. Log out, log in. But when I come back the building is gone, and suddenly I’m lying on a beach.
Kendra. Ik haat Second Life. Maar ik ben dol op Flickr.
Bert: The Frenchman hasn’t responded to my question about his curious series of views. And the Englishman and Portuguese have also been silent for days. Too busy. In the meantime they’re taking pictures of aqueducts and Ferris wheels. I catch myself feeling handicapped when I don’t have my camera with me. Seeing a cloud, I think photo. Or my shadow.
Girl: You’re dissolving.
Bert: Mom didn’t understand when I photographed her apple bread dish last weekend.
Mother: Are you going to put that on the internet as well?
Bert: Internet is a gluttonous monster, Mom, and likes everything.
10.
Girl: It makes little difference for the human brain whether the interactions it lets itself be influenced by come from the real or from the virtual world. We have to be aware of the fact that by doing this we not only change our online personality but ourselves as well.
Bert: A great many people photograph their daily meal. Actually Flickr is also a kind of Second Life. Except that everything stands still and doesn’t make a sound… You consist of pictures.
(a pretty walz)
Kendra: Wow Bert, dit is prachtig!!!
Bert: Bedankt, Kendra. Het is wat ik zie als ik naar rechts kijk. (Computer staat links.)
Kendra: Heel mooi. Ik zou er de hele dag naar kunnen zitten kijken.
Bert: Ja, ik weet het. Maar de computer accepteert dat niet. Heeft ook aandacht nodig.
Kendra: Ja! Hahaha. Ik wil zo graag naar Amsterdam.
Bert: Echt? Wat verwacht je van Amsterdam? Ik bedoel… We hebben het over… Holland. (Mijn uitzicht bevalt me omdat het overal kan zijn: Denemarken, Londen, Berlin, eh… Het is anoniem en open en GEEN mensen.)
Kendra: Ik ben er geweest. Ik wil er alleen nog een keer naartoe.
Bert: Zijn er speciale plekken die ik voor je moet bezoeken?
Kendra: Hoe bedoel je?
Bert: Ik zou erheen kunnen gaan, er een foto van maken en op Flickr zetten. (Dan ben ik gedwongen m’n uitzicht te verlaten. Dat is goed. Ik werk het grootste deel van de tijd thuis, zie je. Ga bijna nooit naar buiten.)
Kendra: Dat is helemaal geen gek idee!! Hmm. Ik weet niet, het is al zeker vier jaar geleden dat ik er was, maar, ga naar buiten en fotografeer je favoriete gebouw? Ik kan je niet dwingen maar dat zou gaaf zijn. Ik zou hier hetzelfde doen, maar het is winter.
Bert: Inderdaad. Het vriest hier ook, met sneeuw op komst. Ik zie gebouwen nooit als favoriet of niet favoriet. Favoriete gebouwen zijn gebouwen met mooie of uitzonderlijke verhalen of anekdotes of zo, denk ik… Er zijn er wel een paar.
Kendra: Te gek om een nieuwe en spoedig goede vriend in een ander land te hebben! Grijns! Knuffels! Kendra
Bert: Dat vind ik ook, Kendra. Ik ben twee keer in New York geweest. Mijn vriend Piet heeft daar een jaar gewoond. Als ik aan Amerika denk, zie ik veel natuur en wolkenkrabbers. PS: Ik heb het niet zo op knuffels. Typisch Nederlands. Grijnzen zijn altijd welkom.
Kendra: Zo grappig…de hele tijd dat ik die opmerking aan het schrijven was had ik zoiets van VERGEET NIET DAT HIJ NEDERLANDS IS ZE HOUDEN NIET VAN KNUFFELS. Toen heb ik het ingetikt en overgelezen. Ik dacht van ach, rot op, wat als hij zoals ik heb gezien niet typisch is, dan moet ik er misschien spijt van hebben dat ik m’n typische knuffels niet geef. Nou ja!!! Nu weet ik het. Natuur en wolkenkrabbers is absoluut Amerika-land.
Bert: Wat een geweldige conversatie hebben we, als ik dat mag zeggen.
Kendra: Flickr geeft me het gevoel dat de wereld echt is.
Girl: May I say something? (short pause) Bert?
11.
Bert: I have to be careful that I don’t turn into a curious character. Probably it’s already too late. Piet was also fed up all of a sudden yesterday.
Piet: ‘The world is bigger than the internet!’
Bert: I wonder about that. It doesn’t make much of a difference to my brain at this moment whether the interactions I let myself be influenced by come from the real or from the virtual world. I’m aware of the fact that not only my online personality is changing, but I am as well. I can be jealous of people who expose their soul for all to see. Shamelessly, without reservations. They don’t have the idea they’re giving themselves away or losing themselves, rather that they find themselves, in their disclosure. Honesty is a question of perception. They cherish their secrets just the same.
Kendra: Hé, Bert.
Bert Hé, Kendra.
Kendra: Vanochtend ben ik naar school gegaan, heb m’n wiskundetest gedaan en ben weer vertrokken. Nu ben ik thuis en ga ik naar bed. Ik voel me klote. Ik zou van school moeten gaan. Ze alleen laten. Ik heb deze foto genomen met m’n haar door de war. Het stelt niks voor.
(typing sounds)
Bert: Hallo, Kendra. Hier Amsterdam. Ik kom je opvrolijken. We hebben elkaar pas gisteren ontmoet, maar ik kan zien dat je heel creatief bent. Dat is een zegen. En tegelijkertijd een hel. Gek genoeg voel je je nu verschrikkelijk, maar de foto is geweldig! En de tekst ook. Dus hou nooit op met schrijven en foto’s maken als je je klote voelt. Denk aan al die mensen die niet in staat zijn om te schrijven en foto’s te maken als ze teneergeslagen zijn. Ik durf te zeggen dat je een gefortuneerd mens bent, al weet ik dat het niet makkelijk is. PS: Zorg dat je je diploma haalt. Het stelt niks voor.
Kendra: Ik heb altijd van die vreemde voorstellingen van wat ik op Flickr wil doen, hoe ik m’n dagelijkse foto wil maken, waar ik heen wil om foto’s te nemen. Ik leef, adem, denk Flickr. Soms heb ik het gevoel dat het een drug is. Zou jij kunnen leven zonder Flickr? Waarom hou je zo veel van Flickr? Hoe ben je überhaupt met Flickr begonnen? Flickr is mijn thuis. Ik kan m’n gewoontes niet veranderen. Ik heb het gevoel dat ik hier hoor. Hier ben ik iemand. Iemand die mensen respecteren en van me houden zoals ik ben. Flickr maakt m’n dag compleet, elke dag.
12.
Bert: I did a lot of administration this weekend. Placed tags and found new favourites. On Flickr you not only collect photos. You collect people. I also continued with the groups. And I’m going to make sets, files. That way you create an overview. I don’t know how many groups I’ve joined by now. It doesn’t stop.
13.
Bert: She’s feeling lousy again today. Like shit, basically. She stayed home and is worried about her future. She has problems with her father and suffers on account of an unrequited love. No one understands her. In the meanwhile, her ambitions are piling up. She’s not ashamed of anything. I believe her.
Kendra: Soms spring ik op m’n bed en probeer ik een foto van mezelf te nemen in de lucht. Ze noemen dat ‘jumpshots’. Vandaag probeerde ik een jumpshot te nemen zonder bed, maar met m’n lange benen was het een frustrerend proces, dus het hoeft geen betoog dat ik dat heb opgegeven. Ik ben op m’n bed geklommen en begonnen met springen. Ik heb m’n hoofd zeven keer tegen de ventilator gestoten en een keer m’n statief omgetrapt, en het eindigde ermee dat m’n bed kapot ging. Oeps… Nou ja, wat m’n moeder niet weet deert haar niet. Ik heb officieel besloten dat het veel moeilijker is dan je denkt om een ninja te zijn.
Bert: Since I met Kendra it has all become much more fun. Yesterday she stayed home and didn’t go to school. She jumps on her bed and takes pictures of it. Self-timer. The housekeeping and administration need to be done. Things are being left over. Piet has gone to Paris, for work. Right now she’s in bed.
Girl: You sit behind your computer until late at night. You have the feeling you’re missing something when you’re offline. You discover the sex groups. You have the aficionados and the despondent. The despondent cut off their heads or expunge their genitals. This mutilation safeguards their anonymity. The aficionados see the camera as a lover, or a third party. Their fantasy is expansive, shameless and purposeful. That’s how you stumbled on a man with a strikingly small member. That’s what he wrote. He wasn’t able to take a picture of his member. He was very casual about it. Two hundred and two contacts. After this confession came another one: He called himself Sissy. His favourite getup was that of a hospital nurse, including lingerie. He chose to publicize his pictures over the internet because this made his self-abasement, his masochistic kick complete. You looked at his pictures and reflected. The sequence penis, skirt, humiliation you understood.
Bert: It’s not about fate itself, but about how you render it.
Girl: Is that right?
14.
Bert: Here on the canal lives this man. He responds to a picture of Jules. He writes: ‘I always see her walking by’. I don’t know who he is, but his view looks very familiar. As of yesterday the Portuguese and I are each other’s official contact. He doesn’t only take pictures but also shoots films while driving through Lisbon. He also photographs himself in anything that mirrors. Shopwindows. Rearview mirrors. He posts them in the set: Me. Piet said that last night he dreamed about a radioactive photo.
Piet: (telephone voice) Actually it wasn’t a photo but a negative.
Bert: (telephone voice) But what was it a picture of?
Piet (telephone voice) It was covered with a kind of gel. I couldn’t see. But it was extremely dangerous. You couldn’t look at it.
15
Kendra: Ik wou dat ik geld had om te reizen. Al maakt geld me niet gelukkig. Mijn doel is om verbazingwekkend te zijn.
Bert: Maar je bent al verbazingwekkend.
Kendra: Ik verveel me. M’n foto’s zijn de laatste tijd klote.
Bert: Nee.
Kendra: Ja.
Man: Nee, ze zijn goed. Je hebt laatst te gekke dingen gedaan. Het bevalt me.
Kendra: Wat was te gek?
Man: De spiegelkunst. Geweldig.
Kendra: Ik probeer goed te zijn.
Man: Je bent goed. Je hoeft het niet te proberen.
Kendra: Doe ik ook niet.
Man: Ik ben jaloers op je.
Kendra: Waarom?
Man: Je maakt geweldige foto’s. Vooral die van jezelf in huis, die waren echt gaaf. En die kunstzinnige foto vind ik mooi.
Kendra: Die kunstzinnige foto? Welke?
Man: Die met die spatjes. Met de spiegel.
Kendra: O ja, die.
Man: Met de spiegel.
Kendra: Ik weet welke je bedoelt. De betekenis die erin zit bevalt me. Of de betekenis die ik erin zie.
Man: Wat is die betekenis?
Kendra: Kijk naar jezelf. Ben je tevreden met wie je bent? Zie je jezelf als perfect?
16.
Bert: I have to work on my contacts. Kendra has over a thousand contacts. I have eight.
Kendra: Ik moet m’n liefde toch ergens kwijt.
Bert: Now that the Portuguese and I are each other’s contact we don’t write anymore. In response to his night photos I post a picture of a tree at night. He makes this picture his favourite. Whereupon I answer his car photo with a car photo.
Kendra: Nou, ik ben weer thuis. Eén woord en ik ga janken. Ik wil er zelfs niet over praten. Ik kan me er maar beter overheen zetten. Ik heb pijn op plekken waarvan ik niet wist dat ze pijn doen als je je zo voelt. Ik ben gewoon…meer dan verloren op dit moment. Ik weet dat ik wel weer gevonden word en het wel red, maar ik ben er gewoon ziek van dat het leven zo in elkaar zit. M’n oren huilen. M’n klieren voelen alsof ze zo groot zijn als een tennisbal. Een van m’n beste vrienden is bezig om me een hele verzameling foto’s te geven die hij heeft genomen op gezamenlijke uitstapjes. Kort en duidelijk gezegd, ik ben momenteel somber en gedeprimeerd over van alles.
Bert: Kendra. Luister. Ik zou graag over je willen schrijven. Het wordt een verhaal, of een script. Vind je dat oké? Voor mij is het heel opwindend om direct in contact te staan met m’n hoofdfiguur. Ik hoop dat je je beter voelt. Bert.
Girl: She’s not responding.
Bert: No, strange.
Girl: You wait.
Bert: Yes.
Girl: Four days go by.
Bert: Five.
Girl: That’s a long time. Even at night you bring your camera with you when you take Jules for a walk. You walk through the neighbourhood differently than before. You see more. You’re sure of it. You also love Jules more since you posted her pictures online. You don’t really understand how that can be, but that’s the way it is.
17.
Bert: The Portuguese is busy designing a new garden. I photographed a cactus for him. The Frenchmen has added his umpteenth view. Magnifique, I wrote, but he doesn’t respond. The Englishman only photographs at night now. My night photos inspire him. He copies me. Last weekend Kendra took her camera along to a concert by a local band. Minnesota Minnesota. I read that she’s trying to sell her pictures. Since I invited her to become the main character in a new story I haven’t heard from her anymore. She photographs her bedroom. The empty wall above her bed. In yesterday’s photo she was combing her hair with a comb from the brand Wigo. She sees to it that in every photo a part of her eye is visible. She’s also fond of details, like the nail of a thumb in a left or right corner. The tip of her nose in a clever, unsuspected spot.
Girl: It takes you a day. Then you decide to write to her.
Bert: Dear Kendra, When you write you turn your life into a story. A story that otherwise wouldn’t have existed. You haven’t responded to me in days. I think I’ve made a terrible mistake. You don’t ask how you’re doing. As a character. You don’t wonder what I’m going to do with your life. What does your story look like? Do I write that story better, better than yourself?
I took my first picture when I was seventeen. A field full of dandelions. The way you photograph yourself, I photographed dandelions. I didn’t think of taking pictures of myself: there was nothing to see. Large glasses on a face covered with curls. An I’m-not-there adolescent, in the middle of the polder. During meals I put my fingers in my ears, because I couldn’t stand eating sounds. Nothing remarkable about me.
You take the pictures I would have liked to take.
Ik schep er genoegen in jouw publiek te zijn.
I was looking for a hobby. I saved for a Pentax K1000. From that time on I started taking black-and-white pictures. During the course I learned the art of printing. Jan Bos personally explained it to me.
With Jan I stood in a darkroom for the first time. I had to stand in a corner and look carefully and watch what he did. He was a year older than me.
Lining up and filling the fixing and stop baths. Setting out the different types of paper. The red light, the clothes-pegs, the concentration, the line. Door closed and no daylight! Together with Jan I waited, sighing with excitement, for the first image to appear.
Increasingly clear and focused. Keeping an eye on the time. Counting. It was a wall with a plant in front. And out.
The photo with a pair of tweezers, plunging it into the other bath. Not too fast not too fast. Relishing the light, the grain. And hours later, still the pungent smell. Digital photos do not smell. The grain was round, the pixel is square. I don’t know how Jan is doing now.
1 opmerking:
Flick Radio.
Bert Kommerij ///rvu
Script 2007
Kendra:
Ik wou dat iemand licht in mijn leven bracht.
Wat een verschrikkelijke dag.
Ik haat mensen die niet ophouden met praten als ik een toets afleg.
Wat een rotdag.
Ik wil stoppen met school en gewoon kunstenaar worden.
Kendra:
Ik ben vergeten hoe het is om gelukkig te zijn.
M’n tag voor vandaag is waanzin.
Kendra, de hater van alle onvolwassenen.
Bert:
When you look at a picture you never think of the photographer.
How he was standing there.
How old he was.
Whether it was a man or a woman who pressed the button.
Whether he or she had time.
For a moment you are what you see, always.
Unless you point the camera at yourself.
My profile name is Bert Kommerij.
I’m 42 years old.
I live together with Piet Marsman, my boyfriend.
We have a dog: Jules.
A three-year-old Irish Terrier with an X factor.
I have 844 photos on my account.
And more than four thousand views.
Since a few days I’ve been in contact with a Portuguese.
At least, so he says.
I think he works in a botanical garden, because he only photographs plants.
With a preference for cacti.
He also bakes bread occasionally.
He photographs the bread.
Or the sky.
Many people photograph the sky.
There’s always something to see.
Bert:
(quoting)
The word is stuck in my head.
Grip grip grip grip grip.
If you repeat it fast enough it becomes a muddle.
Only in my imagination do I have grip.
Girl:
So you’re a character.
Bert:
(repeats after her) So you’re a character.
Girl:
Haven’t been able to discern any story yet.
Bert:
Today I tried to take an ugly picture.
I think I succeeded.
Girl:
You always want it to be beautiful.
Beautiful light, beautiful frame, beautiful view, beautiful focus, beautiful building.
Bert:
Beautiful colour.
Girl:
The same with your mother.
Mother:
That’s true.
Bert:
So today I photographed a coffee cup while waiting for the train.
Mother:
Too bad you see half of your cell phone.
Girl:
Yes. That has something contrived about it again. Something beautiful.
Bert:
(telephone tap)
Hey Dad.
Yes.
Oh no.
If his children don’t get in touch regularly, he starts to worry.
Everything alright.
Grip.
Of course.
Structure.
No, Piet is already in bed.
I will. Sleep well.
2.
(sound of a vacuum cleaner going over a rug)
The Portuguese:
Ik vind je foto’s heel betekenisvol.
De kleuren bevallen me. The manier waarop je kijkt.
Je hebt een schitterend uitzicht en een mooi huis.
Het verbaast me elke keer dat ik je bezoek.
Volgens mij hebben we dezelfde manier van kijken.
Hoe gaat het met je?
Bert:
The Portuguese made me a compliment.
Underneath one of my pictures it says he finds them meaningful.
It’s a photo of a drawing Piet made five years ago.
I stumbled on it and thought, I’ll post it, as it’s a beautiful drawing.
Today I saw that the Portuguese posted another thirty photos of cacti on his page.
He also photographs his hand against his leg.
Or on his knee.
While driving.
He works at an office.
Man:
Wat voor camera gebruik je?
Bert:
I wrote him back that I’m addicted to meaning.
And always looking for words.
(short pause)
Haven’t heard anything yet.
A Kodak Easyshare.
(typing sounds,
voice reads along)
Everyone speaks English here.
English gives you the most mileage.
The photos do the rest.
The language of the image is universal.
3.
Kendra:
Waar zal ik beginnen?
Ik twijfel er zeer aan dat iemand dit daadwerkelijk zal lezen.
Maar goed.
Ten eerste, ik ben ziek, dus als dit niet helemaal helder klinkt,
het spijt me.
Bert:
Above a photo of a sunset I write: sunset.
While others write above a photo of a setting sun: I’ve never been so sad.
What do you prefer to read:
Sunset or sadness?
Girl:
But if you see it’s a sunset, you don’t need to read on top of that: sunset.
Kendra:
Heb je ooit het gevoel dat je oog iets in de toekomst ziet maar het onscherp is?
Je weet niet of het al werkelijkheid is of slechts een droom.
Ik vind dat het meest frustrerende proces,
om te wachten op het juiste moment dat alles ‘op z’n plaats valt’.
Ik bedoel ja, ik vind het fijn om een tiener te zijn,
maar ik zou het zeker niet erg vinden om NU METEEN volwassen te worden.
Maar dat is een van die dromen die je ziet, onscherp,
omdat je de ‘juiste’ stukjes nog niet hebt om het werkend en echt te maken.
Bert:
Today I wanted to start a group, when I discovered it already existed.
The fiction group.
I immediately signed up.
It was a Frenchmen who started the fiction groupe.
Now it consists of two people: he and I.
In his photo album there are about two hundred photos.
A lot of self-portraits in car windows and windowpanes.
A few travel photos, and something else…
He often photographs the same view, recording the date and the time.
Girl:
Nothing else?
Bert:
No. I think it’s his view.
Girl:
What do you see?
Bert:
A field and the fringe of a wood, and on the right side of the picture hangs a heavy bough.
Full of large green leaves in summer.
The last one bare.
A bit like the man in that movie who photographs the crossing outside his tobacco shop every day at the same time.
Girl:
Smoke.
Bert:
Ah, Smoke.
The Frenchman is a professor and a poet.
Girl:
Un poet.
Bert:
Aha. Un poet.
That’s as far as I’ve gotten.
Girl:
Yeah-yeah…
4.
Girl:
You surf from moment to moment.
You scatter your photos around.
New York! Catch!
You select your favourites and let yourself be selected.
Your eye falls on an image of a man on a horse.
Bert:
Cyprus!
Girl:
That’s right. This photo takes you to Cyprus, where you once celebrated your birthday.
Bert:
Would that hotel still be there?
Girl:
The hotel leads you to a zoo.
You think of your dog.
You join the Irish Terriers group.
Bert:
Scotland? Never been.
Girl:
But what a beautiful tree.
Bert:
Lonely Trees?
Girl:
You discover that some people photograph the same tree, the same building, the same bridge.
You get lost.
Never knew that other people were familiar with the images from your (formerly) highly personal memory.
You dissolve.
5.
Bert:
A 37-year-old Englishman travels to distant places.
He sees elephants, tigers and butterflies this big.
He photographs everything he sees.
The airplane, the mountains, small and downy, a sharp coastline.
From that moment on, nothing but safaris.
Girl:
Monkeys and waterfalls.
Bert:
Back home, he posts all the photos in his album.
No one responds to his adventures.
The number of contacts doesn’t grow.
Then it’s quiet for a while.
Girl:
No new photos appear.
Bert:
One day he posts a photo of his view.
And another one.
Followed by his interior, his front door, his dog.
A young golden retriever.
Lately, inspired by a new set of lenses, he’s become fascinated by small objects such as pieces of broken glass, clothespins and thumbtacks.
But he also takes close-ups of his cell phone, fallen leaves, keys and sunglasses.
Man:
What I’m interested in are the shadows.
Bert:
He writes.
Man:
A photo gets made by means of the light. And light means shadow.
Girl:
His world is getting smaller and smaller, but reactions to his photos increase.
Bert:
People are enthusiastic about his compositions.
Girl:
Occasionally he also doctors a picture, but in principle he prefers not to.
Bert:
He has a preference for natural.
Sometimes a discussion develops.
Then the others don’t believe him.
Girl:
His shadows are getting better and better.
Bert:
True.
He also photographs his body.
A photo of the palm of his hand stands out.
'Any handreaders out there?' the caption reads.
Man:
Zijn er ook handlezers aanwezig?
Bert:
I leave a reaction.
‘Waanzinnig landschap en een geweldig idee.’
Man:
Bedankt, Bert. Graag gedaan.
Girl:
Graag gedaan.
Bert:
There is contact.
The mention of my name in particular makes his reaction very personal.
(short pause)
He’s also making more and more self-portraits.
I’m going to ask him when he’s going abroad again.
(short pause)
Girl:
He doesn’t respond.
6.
(music)
7.
Bert:
A lot of people photograph themselves in a mirror.
Or in a toaster, or in a car window.
Or they stretch out their arm and aim the camera, hopefully, in the right direction.
I know a girl like that who photographs herself every day.
She’s in the 365 days group.
Her name is Kendra.
Kendra:
Hé, Bert.
Bert:
Hé, Kendra.
Girl:
She sits in the tub, lies on her bed, gazes dreamily into the lens, is sad or happy.
The camera is her mirror.
The camera is her company.
Bert:
Gaat het goed met je?
Kendra:
(as if she’s talking to someone else)
Ik weet het niet. Verkeerde vraag. Hahaha.
Girl:
Sorry. Het spijt me.
Bert:
Is it an inquiry? But into what? A body of evidence? For whom?
The Portuguese recently wrote:
Man:
Leuk om het gezicht achter de foto’s te zien.
Bert:
I’d also posted a self-portrait.
I tagged myself with words like:
Mannelijk
42
Amsterdam
Stem
Schrijver
Radiodrama
Fotograaf
Amateur
Homo.
8.
Girl:
With a tag you add a word to a photo.
By means of this word the photo can be found.
You always have to assume your photo will be looked for.
A photo can be looked for for various reasons.
So don’t give the photo one name, but several.
One name is enough for a person, not for a photo.
You dress the photo with words, as it were, and send it out into the street.
With a tag you give a photo a future.
9.
Bert:
I have a beard and long black hair.
I wear cowboy boots and flapping shirts.
But the computer isn’t able to cope.
Sometimes I’m stuck above a building and can’t descend anymore.
Then something is stuck. Log out, log in.
But when I come back the building is gone, and suddenly I’m lying on a beach.
Kendra.
Ik haat Second Life.
Maar ik ben dol op Flickr.
Bert:
The Frenchman hasn’t responded to my question about his curious series of views.
And the Englishman and Portuguese have also been silent for days.
Too busy. In the meantime they’re taking pictures of aqueducts and Ferris wheels.
I catch myself feeling handicapped when I don’t have my camera with me.
Seeing a cloud, I think photo.
Or my shadow.
Girl:
You’re dissolving.
Bert:
Mom didn’t understand when I photographed her apple bread dish last weekend.
Mother:
Are you going to put that on the internet as well?
Bert:
Internet is a gluttonous monster, Mom, and likes everything.
10.
Girl:
It makes little difference for the human brain
whether the interactions it lets itself be influenced by
come from the real or from the virtual world.
We have to be aware of the fact that by doing this we not only change
our online personality
but ourselves as well.
Bert:
A great many people photograph their daily meal.
Actually Flickr is also a kind of Second Life.
Except that everything stands still and doesn’t make a sound…
You consist of pictures.
(a pretty walz)
Kendra:
Wow Bert, dit is prachtig!!!
Bert:
Bedankt, Kendra.
Het is wat ik zie als ik naar rechts kijk.
(Computer staat links.)
Kendra:
Heel mooi. Ik zou er de hele dag naar kunnen zitten kijken.
Bert:
Ja, ik weet het. Maar de computer accepteert dat niet.
Heeft ook aandacht nodig.
Kendra:
Ja! Hahaha.
Ik wil zo graag naar Amsterdam.
Bert:
Echt?
Wat verwacht je van Amsterdam?
Ik bedoel… We hebben het over… Holland.
(Mijn uitzicht bevalt me omdat het overal kan zijn:
Denemarken, Londen, Berlin, eh…
Het is anoniem en open en GEEN mensen.)
Kendra:
Ik ben er geweest. Ik wil er alleen nog een keer naartoe.
Bert:
Zijn er speciale plekken die ik voor je moet bezoeken?
Kendra:
Hoe bedoel je?
Bert:
Ik zou erheen kunnen gaan, er een foto van maken en op Flickr zetten.
(Dan ben ik gedwongen m’n uitzicht te verlaten.
Dat is goed.
Ik werk het grootste deel van de tijd thuis, zie je. Ga bijna nooit naar buiten.)
Kendra:
Dat is helemaal geen gek idee!!
Hmm.
Ik weet niet, het is al zeker vier jaar geleden dat ik er was, maar, ga naar buiten en fotografeer je favoriete gebouw?
Ik kan je niet dwingen maar dat zou gaaf zijn.
Ik zou hier hetzelfde doen, maar het is winter.
Bert:
Inderdaad.
Het vriest hier ook, met sneeuw op komst.
Ik zie gebouwen nooit als favoriet of niet favoriet.
Favoriete gebouwen zijn gebouwen met mooie of uitzonderlijke verhalen of anekdotes of zo, denk ik…
Er zijn er wel een paar.
Kendra:
Te gek om een nieuwe en spoedig goede vriend in een ander land te hebben!
Grijns! Knuffels!
Kendra
Bert:
Dat vind ik ook, Kendra.
Ik ben twee keer in New York geweest.
Mijn vriend Piet heeft daar een jaar gewoond.
Als ik aan Amerika denk, zie ik veel natuur en wolkenkrabbers.
PS: Ik heb het niet zo op knuffels.
Typisch Nederlands.
Grijnzen zijn altijd welkom.
Kendra:
Zo grappig…de hele tijd dat ik die opmerking aan het schrijven was had ik zoiets van VERGEET NIET DAT HIJ NEDERLANDS IS ZE HOUDEN NIET VAN KNUFFELS.
Toen heb ik het ingetikt en overgelezen.
Ik dacht van ach, rot op, wat als hij zoals ik heb gezien niet typisch is, dan moet ik er misschien spijt van hebben dat ik m’n typische knuffels niet geef.
Nou ja!!! Nu weet ik het.
Natuur en wolkenkrabbers is absoluut Amerika-land.
Bert:
Wat een geweldige conversatie hebben we, als ik dat mag zeggen.
Kendra:
Flickr geeft me het gevoel dat de wereld echt is.
Girl:
May I say something?
(short pause)
Bert?
11.
Bert:
I have to be careful that I don’t turn into a curious character.
Probably it’s already too late.
Piet was also fed up all of a sudden yesterday.
Piet: ‘The world is bigger than the internet!’
Bert:
I wonder about that. It doesn’t make much of a difference to my brain at this moment
whether the interactions I let myself be influenced by come from the real or from the virtual world.
I’m aware of the fact that not only my online personality is changing, but I am as well.
I can be jealous of people who expose their soul for all to see.
Shamelessly, without reservations.
They don’t have the idea they’re giving themselves away or losing themselves, rather that they find themselves, in their disclosure.
Honesty is a question of perception.
They cherish their secrets just the same.
Kendra:
Hé, Bert.
Bert
Hé, Kendra.
Kendra:
Vanochtend ben ik naar school gegaan, heb m’n wiskundetest gedaan en ben weer vertrokken.
Nu ben ik thuis en ga ik naar bed.
Ik voel me klote.
Ik zou van school moeten gaan.
Ze alleen laten.
Ik heb deze foto genomen met m’n haar door de war.
Het stelt niks voor.
(typing sounds)
Bert:
Hallo, Kendra.
Hier Amsterdam.
Ik kom je opvrolijken.
We hebben elkaar pas gisteren ontmoet, maar ik kan zien dat je heel creatief bent.
Dat is een zegen.
En tegelijkertijd een hel.
Gek genoeg voel je je nu verschrikkelijk, maar de foto is geweldig!
En de tekst ook.
Dus hou nooit op met schrijven en foto’s maken als je je klote voelt.
Denk aan al die mensen die niet in staat zijn om te schrijven en foto’s te maken als ze teneergeslagen zijn.
Ik durf te zeggen dat je een gefortuneerd mens bent, al weet ik dat het niet makkelijk is.
PS: Zorg dat je je diploma haalt.
Het stelt niks voor.
Kendra:
Ik heb altijd van die vreemde voorstellingen
van wat ik op Flickr wil doen,
hoe ik m’n dagelijkse foto wil maken,
waar ik heen wil om foto’s te nemen.
Ik leef, adem, denk Flickr.
Soms heb ik het gevoel dat het een drug is.
Zou jij kunnen leven zonder Flickr?
Waarom hou je zo veel van Flickr?
Hoe ben je überhaupt met Flickr begonnen?
Flickr is mijn thuis.
Ik kan m’n gewoontes niet veranderen.
Ik heb het gevoel dat ik hier hoor.
Hier ben ik iemand.
Iemand die mensen respecteren en van me houden zoals ik ben.
Flickr maakt m’n dag compleet, elke dag.
12.
Bert:
I did a lot of administration this weekend.
Placed tags and found new favourites.
On Flickr you not only collect photos. You collect people.
I also continued with the groups.
And I’m going to make sets, files.
That way you create an overview.
I don’t know how many groups I’ve joined by now.
It doesn’t stop.
13.
Bert:
She’s feeling lousy again today.
Like shit, basically.
She stayed home and is worried about her future.
She has problems with her father and suffers on account of an unrequited love.
No one understands her.
In the meanwhile, her ambitions are piling up.
She’s not ashamed of anything.
I believe her.
Kendra:
Soms spring ik op m’n bed en probeer ik een foto van mezelf te nemen in de lucht.
Ze noemen dat ‘jumpshots’.
Vandaag probeerde ik een jumpshot te nemen zonder bed,
maar met m’n lange benen was het een frustrerend proces,
dus het hoeft geen betoog dat ik dat heb opgegeven.
Ik ben op m’n bed geklommen en begonnen met springen.
Ik heb m’n hoofd zeven keer tegen de ventilator gestoten
en een keer m’n statief omgetrapt,
en het eindigde ermee dat m’n bed kapot ging. Oeps…
Nou ja, wat m’n moeder niet weet deert haar niet.
Ik heb officieel besloten dat het veel moeilijker is dan je denkt om een ninja te zijn.
Bert:
Since I met Kendra it has all become much more fun.
Yesterday she stayed home and didn’t go to school.
She jumps on her bed and takes pictures of it.
Self-timer.
The housekeeping and administration need to be done.
Things are being left over.
Piet has gone to Paris, for work.
Right now she’s in bed.
Girl:
You sit behind your computer until late at night.
You have the feeling you’re missing something when you’re offline.
You discover the sex groups.
You have the aficionados and the despondent.
The despondent cut off their heads or expunge their genitals.
This mutilation safeguards their anonymity.
The aficionados see the camera as a lover, or a third party.
Their fantasy is expansive, shameless and purposeful.
That’s how you stumbled on a man with a strikingly small member.
That’s what he wrote.
He wasn’t able to take a picture of his member.
He was very casual about it.
Two hundred and two contacts.
After this confession came another one:
He called himself Sissy.
His favourite getup was that of a hospital nurse, including lingerie.
He chose to publicize his pictures over the internet because this made his self-abasement, his masochistic kick complete.
You looked at his pictures and reflected.
The sequence penis, skirt, humiliation you understood.
Bert:
It’s not about fate itself, but about how you render it.
Girl:
Is that right?
14.
Bert:
Here on the canal lives this man.
He responds to a picture of Jules.
He writes: ‘I always see her walking by’.
I don’t know who he is, but his view looks very familiar.
As of yesterday the Portuguese and I are each other’s official contact.
He doesn’t only take pictures but also shoots films while driving through Lisbon.
He also photographs himself in anything that mirrors.
Shopwindows. Rearview mirrors.
He posts them in the set: Me.
Piet said that last night he dreamed about a radioactive photo.
Piet: (telephone voice)
Actually it wasn’t a photo but a negative.
Bert: (telephone voice)
But what was it a picture of?
Piet (telephone voice)
It was covered with a kind of gel.
I couldn’t see.
But it was extremely dangerous.
You couldn’t look at it.
15
Kendra:
Ik wou dat ik geld had om te reizen.
Al maakt geld me niet gelukkig.
Mijn doel is om verbazingwekkend te zijn.
Bert:
Maar je bent al verbazingwekkend.
Kendra:
Ik verveel me.
M’n foto’s zijn de laatste tijd klote.
Bert:
Nee.
Kendra:
Ja.
Man:
Nee, ze zijn goed.
Je hebt laatst te gekke dingen gedaan.
Het bevalt me.
Kendra:
Wat was te gek?
Man:
De spiegelkunst. Geweldig.
Kendra:
Ik probeer goed te zijn.
Man:
Je bent goed.
Je hoeft het niet te proberen.
Kendra:
Doe ik ook niet.
Man:
Ik ben jaloers op je.
Kendra:
Waarom?
Man:
Je maakt geweldige foto’s. Vooral die van jezelf in huis,
die waren echt gaaf.
En die kunstzinnige foto vind ik mooi.
Kendra:
Die kunstzinnige foto? Welke?
Man:
Die met die spatjes.
Met de spiegel.
Kendra:
O ja, die.
Man:
Met de spiegel.
Kendra:
Ik weet welke je bedoelt.
De betekenis die erin zit bevalt me.
Of de betekenis die ik erin zie.
Man:
Wat is die betekenis?
Kendra:
Kijk naar jezelf.
Ben je tevreden met wie je bent?
Zie je jezelf als perfect?
16.
Bert:
I have to work on my contacts.
Kendra has over a thousand contacts.
I have eight.
Kendra:
Ik moet m’n liefde toch ergens kwijt.
Bert:
Now that the Portuguese and I are each other’s contact we don’t write anymore.
In response to his night photos I post a picture of a tree at night.
He makes this picture his favourite.
Whereupon I answer his car photo with a car photo.
Kendra:
Nou, ik ben weer thuis.
Eén woord en ik ga janken.
Ik wil er zelfs niet over praten.
Ik kan me er maar beter overheen zetten.
Ik heb pijn op plekken waarvan ik niet wist dat ze pijn doen als je je zo voelt.
Ik ben gewoon…meer dan verloren op dit moment.
Ik weet dat ik wel weer gevonden word en het wel red, maar ik ben er gewoon ziek van dat het leven zo in elkaar zit.
M’n oren huilen.
M’n klieren voelen alsof ze zo groot zijn als een tennisbal.
Een van m’n beste vrienden is bezig om me een hele verzameling foto’s te geven die hij heeft genomen op gezamenlijke uitstapjes.
Kort en duidelijk gezegd, ik ben momenteel somber en gedeprimeerd over van alles.
Bert:
Kendra.
Luister.
Ik zou graag over je willen schrijven.
Het wordt een verhaal, of een script.
Vind je dat oké?
Voor mij is het heel opwindend om direct in contact te staan met m’n hoofdfiguur.
Ik hoop dat je je beter voelt.
Bert.
Girl:
She’s not responding.
Bert:
No, strange.
Girl:
You wait.
Bert:
Yes.
Girl:
Four days go by.
Bert:
Five.
Girl:
That’s a long time.
Even at night you bring your camera with you when you take Jules for a walk.
You walk through the neighbourhood differently than before.
You see more. You’re sure of it.
You also love Jules more since you posted her pictures online.
You don’t really understand how that can be, but that’s the way it is.
17.
Bert:
The Portuguese is busy designing a new garden.
I photographed a cactus for him.
The Frenchmen has added his umpteenth view.
Magnifique, I wrote, but he doesn’t respond.
The Englishman only photographs at night now.
My night photos inspire him.
He copies me.
Last weekend Kendra took her camera along to a concert by a local band.
Minnesota Minnesota.
I read that she’s trying to sell her pictures.
Since I invited her to become the main character in a new story I haven’t heard from her anymore.
She photographs her bedroom. The empty wall above her bed.
In yesterday’s photo she was combing her hair with a comb from the brand Wigo.
She sees to it that in every photo a part of her eye is visible.
She’s also fond of details, like the nail of a thumb in a left or right corner.
The tip of her nose in a clever, unsuspected spot.
Girl:
It takes you a day.
Then you decide to write to her.
Bert:
Dear Kendra,
When you write you turn your life into a story.
A story that otherwise wouldn’t have existed.
You haven’t responded to me in days.
I think I’ve made a terrible mistake.
You don’t ask how you’re doing. As a character.
You don’t wonder what I’m going to do with your life.
What does your story look like?
Do I write that story better, better than yourself?
I took my first picture when I was seventeen.
A field full of dandelions.
The way you photograph yourself, I photographed dandelions.
I didn’t think of taking pictures of myself: there was nothing to see.
Large glasses on a face covered with curls.
An I’m-not-there adolescent, in the middle of the polder.
During meals I put my fingers in my ears, because I couldn’t stand eating sounds.
Nothing remarkable about me.
You take the pictures I would have liked to take.
Ik schep er genoegen in jouw publiek te zijn.
I was looking for a hobby.
I saved for a Pentax K1000.
From that time on I started taking black-and-white pictures.
During the course I learned the art of printing.
Jan Bos personally explained it to me.
With Jan I stood in a darkroom for the first time.
I had to stand in a corner and look carefully and watch what he did.
He was a year older than me.
Lining up and filling the fixing and stop baths.
Setting out the different types of paper.
The red light, the clothes-pegs, the concentration, the line.
Door closed and no daylight!
Together with Jan I waited, sighing with excitement, for the first image to appear.
Increasingly clear and focused. Keeping an eye on the time. Counting.
It was a wall with a plant in front.
And out.
The photo with a pair of tweezers, plunging it into the other bath.
Not too fast not too fast.
Relishing the light, the grain.
And hours later, still the pungent smell.
Digital photos do not smell.
The grain was round, the pixel is square.
I don’t know how Jan is doing now.
Kendra, how are you doing?
The End.
Een reactie posten