Na het zien van deze foto is niets meer hetzelfde.

De heer Gordon B is bezig alles in zijn computer op te bergen.
Elke snipper papier in zijn bezit - ook memo's, toegangskaartjes, rekeningen, contracten en brieven - alle foto's, films, DVD's en video's in zijn huis, slaat hij op in een persoonlijk archief.
Want daar gaat het heen, zegt Gordon B.
Als we over een paar jaar voor 1 terabyte (TB = 1000 gigabyte) aan informatie in onze laptop mee kunnen dragen, is er ruimte genoeg.

Stond in de krant.
Verder melde ik me vandaag aan bij de Flickr Addicts.
Hun fotoverslaving is geen geheim. Sterker, het brengt troost.
De groep telt meer dan 8000 leden.
Ik zet mijn verstand op nul en klik van foto naar foto, maar weet eigenlijk niet waarnaar ik opzoek ben.
Dat is niet goed. Of juist wel?
Wat hoop ik te zien?
Vreemde foto's van straatafval en stranden, gewone foto's van bruiloften en planten, stillevens, een zwerver in Dubai, scherpe en vage vergezichten.
Vraag me af, zouden er foto's bestaan die je leven totaal kunnen veranderen?
Hoe vrijblijvend is het kijken naar een foto?
"Na het zien van deze foto is niets meer hetzelfde."
Ja ja, een foto die alle andere foto's overbodig maakt.

Maar dat is toch heel erg persoonlijk?

Klopt.

Afgelopen zomer las ik een boek van Oek de Jong.
Wonderen van de Heilbot. Verslag van een schrijfproces.
Ongelooflijk larmoyant vond ik het.
En maar zeuren en pielen en nog meer zeuren en twijfelen.
Ik dacht, man, doe niet zo moeilijk.
Moest er vandaag aan denken.
Waarschijnlijk omdat ik het herkende.

Op weblogs doen de meesten hun best grappig te zijn.
Ik schreef het al eerder. Ironie is in. Het is een soort glijmiddel.
Men doet er alles aan om het allemaal niet te serieus te nemen, maar ondertussen.
Feel free. Wees jezelf, en het liefst nog wat meer.
Ben niet goed in relativeren en neem alles graag serieus.
Is genetisch bepaald, geen kwestie van kiezen.
"Nehmt die ernste Stimmung wahr, den Sie kommt zo selten," schreef Goethe.
Maar Goethe is allang dood, en zou net zo goed de naam van een nieuwe margarine kunnen zijn, of een goudvis.
(Ik heb meer geheimen dan ik dacht.)

Conclusie: Ik moet mij gaan toespitsen, expliciet worden.
Ergens het mes in zetten en zeggen: Dit wordt het.
Orde brengt rust. Anders komt er niets van het script terecht.
Deze dwaaltocht moet meer richting krijgen.
Ik ga in de andere kamer zitten, naast Goethe, en denk na.
(Inmiddels opgenomen in de groupe Goldfish.)
Inspiratie is een besluit.

PS: Over ernst gesproken: check this.)