Ieder heeft z'n eigen publiek

Een moment later kwam de politieboot langs.
Twee agenten stapten aan wal en vroegen of de rollator van mij was.
Nee, zei ik, is niet van mij.
Ze tilden het ding op de boot en vertrokken.

Ik heb een nieuwe set aangemaakt.
De dramatic set.
Daarin worden dramatische foto's verzameld.
Kwam door deze foto.
Wat is hier gebeurd?
Zelfmoord? Moord?
Een rollator laat je niet achter, vergeet je niet.
Geen mens te bekennen.
En hij deed het nog goed.

Nog iedere dag fotograaf ik het uizicht, vanaf mijn kruk, achter de computer.
View Today.
Soms spijbel ik en upload de foto van een boot die gisteren voorbij voer, en noem het vandaag.
Ik weet niet of ik nu anders naar buiten kijk.
Veranderen de gebouwen?
Er gebeurt niet veel.
Over de brug rijden auto's.
De wolken zijn het interessants.
Niets zo saai als een stralend blauwe lucht.

Met mijn eindredacteur Monique Mourits neem ik deze week het script door.
Zijn er wijzigingen? Wat kan beter? Waar zitten de zwakke plekken?
Soms krabbel ik een zin in de kantlijn, maar de kern van het verhaal veranderd niet.
Het is een verhaal waarin de totstandkoming, het proces, even belangrijk is als het produkt, het script.
Een halfprodukt wel te verstaan.
De stemmen, geluiden en muziek maken het af.
Ondertussen denk ik na over Flick Radio 2.
Stel aflevering 1 wordt een succes, hoe gaat deel 2 dan klinken?

Ik voel er steeds minder voor om over mijn Flickr contacten te schrijven.
Weet niet hoe dat komt.
Ben bang dat ik sommige verhoudingen verstoor.
Zo voer ik met Margriet een interessante dialoog over filosofie, 'alles-mannen' en de sexuele duiding van een bloeiende Anthurium.
Dit gesprek spreidt zich uit over dagen.
Ondertussen laat ik me inspireren door de sterke foto's van Rozwithart..
Ik heb Rozwithart gevraagd of zij mijn assistente wil worden.
Zij vindt dat goed.
We weten alleen nog niet precies waarin zij mij op dit moment kan assisteren.
Eigenlijk assisteert iedereen elkaar.
Habaneros laat zijn imponerende tatoeages zien, en de Groningse dichter Jan Glas publiceert zijn eerste gedicht van zijn nieuwe bundel op Flickr.

Ik schreef aan Monique Mourits dat het steeds intiemer wordt, daar, op de Flickr, de ontmoetingen. Er is geen ontkomen aan.
Collega's, familie, buren, ex-en, assistenten, vrienden, alles loopt op dit moment dwars door elkaar.
Iedere dag kijk ik naar foto's van bekenden en vreemden en lees hun verhalen.
De groepen en de tags werken erg goed.
Iedereen weet elkaar moeiteloos te vinden.
Ik ontdek dat iedere fanatieke fotograaf een kleine of grote groep mensen om zich heen heeft.
Ieder heeft zijn eigen publiek.
Maar is toeschouwer tegelijkertijd.
Je staat op het podium en zit in de zaal.
Zo is internet: en/en.
Je wisselt voortdurend van rol.
De zaal stroomt nooit in een keer vol.
De stilstand van de foto vertraagd de rest van de communicatie.
Zinnetje per zinnetje schrijden de gesprekken soms voort, verspreid over dagen, weken, maanden.
De foto's blijven hetzelfde.