Iedereen is aardig

In de tuin gewerkt van mijn ouders.
Takken plukken.
Takken snoeien.
Moestuin gespit.
Foto's gemaakt.
De aardappelen van mijn moeder.
Het tuingereedschap van mijn vader.
Het bos weer gefotografeerd.
Deed ik al toen ik er nog woonde.
Ik ga de oude foto's opzoeken en kijken hoe de paden zijn veranderd.
In de ochtend wakker geworden door de vogels.

De gesprekken op Flickr verlopen vlekkeloos.
Geen openlijke scheldpartijen, geen pesterijen, geen polemiek.
Heel anders dan op de Youtube, waar de reakties soms grof en uitdagend van toon zijn.
Fotografen zijn beschaafder dan filmers.
Ook heb ik nog geen spam ontdekt op de Flickr.
Het zal er wel zijn.
Het verschil tussen spam en geen spam wordt steeds kleiner.

De gesprekken die ontstaan onder een foto doen denken aan de gesprekken die gevoerd worden tijdens een verjaardagsfeest.
Iedereen is aardig.
Pijnlijke gesprekken komen zelden voor.
(Of is ieder gesprek pijnlijk? Verbleken de teksten bij de foto's?)
De communicatie is zo helder als de foto zelf.
Er bestaat ook een Wow groep.
In deze groep worden foto's verzameld waarop gereageerd wordt met Wow.

Kendra vroeg om een zwart-wit uitvoering van een kruispunt in het bos.
Vanwege het diepte effect en de schaduwen.
Ze vroeg zich afgelopen week af of ik haar vrienden aan het inpikken was.
Ik had ineens contact met Greg.
Greg fotografeert zichzelf ook iedere dag, net als Kendra.
Ze kennen elkaar van de 365 dagen groep.
(Regel: je pikt niet elkaars vrienden af.)

Greg en ik hadden, zonder dat we het wisten, hetzelfde standbeeld gefotografeerd.
Ik kwam het toevallig tegen en zag het direkt.
Le figure Decoupee van Picasso. Ook wel De Vis.
Staat in het Vondelpark, maar dus ook in Cambridge, USA.
We hadden allebei hetzelfde gezien.
Greg en ik wisten dat niet van elkaar.
Ik had mijn vis onder zijn vis gesplaatst.
Vervolgens werden de taken verdeeld.
Ik mailde het Picasso Museum in Parijs met de vraag of er nog meer replica's bestaan en Greg opende ondertussen een een map, met daarop de lokaties van de twee beelden, inclusief pijltjes.
Amsterdam hier, Cambridge daar.
Als er twee Figures Decoupees bestaan, dan zijn er vast meer.

Tijdens het bezoek aan Gregs fotogalerij stuitte ik op zijn verzameling zelfportretten.
Het viel direkt op dat hij op iedere foto lachte.
Al meer dan tweehonderdveertig dagen achter elkaar.
Ik vroeg me af hoe hij dit volhield.
Hij begreep de vraag niet.
Kendra kwam erbij en gaf hem de opdracht voor een keer niet te lachen.
Greg deed het meteen, al voelde het vreemd.

"This is a shock to my system."