Een kunstmatige weergave van een kunstmatige wereld.

De gesprekken met Marco Raaphorst en Pepijn Kortbeek, met wie ik Flick Radio wil gaan maken, waren niet eenvoudig.
Iedereen stond in de startblokken, overtuigd van de kwaliteit van het project.
Dat was gisteren.
Vandaag denken wij dat er een misverstand in het spel is.
Daarom wordt de brief met nadere toelichting afgewacht (het nieuws kwam via de telefoon) en zal er een antwoord komen.
Een bezwaar.
Wij tekenen bezwaar aan.
Die mogelijkheid bestaat.

Een belangrijk kritiekpunt is dat men het script
te particulier vindt.
Ik denk nu dat het script nog particulierder had gemogen.
Waarom?
Het particuliere leven zal in de toekomst alleen nog maar toenemen en op allerlei agenda's terecht komen.
("Het individualisme is nog lang niet voorbij, het is pas begonnen.")
Ik denk dus dat het interessant is om een gedramatiseerde versie van dat particuliere leven te laten horen: Flick Radio.
Een kunstmatige weergave van een kunstmatige wereld.
Vanuit het verlangen het particuliere en betekenisloze te ontstijgen.

Ook de kritiek dat er niet genoeg stelling wordt genomen inspireert me.
Want hoe doe je dat, als het werk zelf de stellingname is?
Moet ik iets van het digitale leven vinden om het erover te kunnen hebben?
Een mening?
Zou dat het niet juist heel particulier maken?
De boel dichtsmeren met een moraal?
Flick Radio is niet ontstaan vanuit een mening, maar vanuit een grote nieuwsgierigheid.
Daar valt iedere particuliere stellingname bij in het niet.

Het script is niet spannend genoeg luidt het oordeel.
Er is geen groot en meeslepend plot.
Klopt.
Niemand gaat dood en geen enkele verhouding spettert van liefde of geilheid.
Flick Radio probeert iets te vangen dat in beweging is.
Een gedramatiseerde zoektocht, had ik het misschien moeten noemen.
Zoeken naar de ander en jezelf, in de digitale mist.
Zo herkenbaar.

We wachten de brief af.
Misschien maak ik me onsterfelijk belachelijk met het bezwaarschrift.
Maar je bent ergens van overtuigd, of niet.

Wordt vervolgd...