It's just not easy.

De dag na de afwijzing, het negatieve oordeel, het bericht, ben ik naar Vlieland vertrokken.
Ondertussen alles gedacht over het script wat je over een script kan denken.
Van totale onzin, tot geniaal.
De waarheid zal in het midden liggen.
Misschien is Flick Radio een gemiddeld script.
Ik denk het niet.
Op maandag kwamen we weer terug.

Vrijdag spreek ik Maaike Salverda, hoofd van de produktie, om te kijken hoe we nu verder gaan.
Maken we er een low budget produktie van, maar hoe low is dat, en wie zit daar op te wachten?
Of gaan we de brief bestuderen en bezwaar aantekenen?
De brief zal vrijdag wel binnen zijn.

Om door te kunnen werken ben ik overgegaan tot het casten van Kendra.
Een Amerikaanse actrice vinden met een stem van een zeventien jarige kost tijd, dus daar kan je niet snel genoeg mee beginnen.
Bij ieder gesprek hou ik een slag om de arm.
Over honoraria kan ik het nog niet hebben.
Ik informeer bij theaterscholen en bel iedereen die een amerikaanse actrice zou kunnen kennen.
Ik mail en google.
(Over mijn rol denk ik nog na.
Waarschijnlijk speel ik mijzelf.)

Vandaag sprak ik de eerste Kendra.
Ze belde om kwart over vier.
Ik wilde net een bericht achterlaten bij een van haar foto's, maar wist niet wat ik moest schrijven.
Ze leunt tegen een boom en kijkt zoals gewoonlijk recht in de camera, met een sombere, nadenkende blik.
Ze weet het even niet meer.
The threat is real, staat er op haar t-shirt.
Haar haren hangen nat, of vet, langs haar gezicht.
Ze heeft slecht of niet geslapen.
Het schors van de boom is groen.

En toen belde Emmelie Zipson.
Een tweetalige actrice (Engels/Nederlands) met een kleinkunstachtergrond en een getrainde stem.
Ik kreeg haar naam doorgemaild via Isabella Chapel.
Die haar weer kende via Roos.
Emmelie heeft ook een website.
Ik vroeg haar of ze Kendra wilde spelen.
Ze vroeg wie dat was.
Ik keek naar het beeldscherm.
Heb je een computer bij de hand, vroeg ik?
We keken samen naar de foto bij de boom.

Ik heb een Britse achtergrond, zei ze.
Dat is geen Amerikaanse, zei ik. Het moet Amerikaans zijn.
Waar woont ze?
Minnesota.
Emmelie zei dat ze dat ook kon.
Ze ziet er niet gelukkig uit, zei ze.
Nee, zei ik. Ze haat school, hunkert naar liefde, is verward over Virginia Tech en verslaafd aan Flickr.
Je kijkt naar je rol.
Fotograferen en schrijven zijn haar passies.
Ze houdt van hardrock.
Ze is bi-seksueel en haar ouders zijn gescheiden.
Ze wil kunstenaar worden en zich specialiseren in de fotografie.
Ze neemt haar fototoestel overal mee naar toe en probeert zo nu en dan een te verkopen.
Ik vroeg haar eens door wat voor actrice zij gespeeld zou moeten worden en toe zei ze: shy but outspoken.
Maar dat zijn twee verschillende dingen, zei Emmelie.
Dat klopt, zei ik. Kendra is een modern, veelzijdig personage.

We hingen op.
Emmelie gaat het script lezen.
Binnenkort bellen we weer.
Ze klonk heel enthousiast.
Ik keek naar de foto van Kendra bij de boom en schreef:
It's just not easy.